Na takim stanowisku stanął Sąd Najwyższy w wyroku z 11 maja 2017 r. (II UK 213/16).
Decyzją z 28 maja 2014 r. ZUS odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia przedemerytalnego. W odwołaniu od decyzji ubezpieczony zarzucił, że rozwiązanie z nim stosunku pracy nastąpiło z powodu likwidacji przedsiębiorstwa z przyczyn ekonomicznych, w związku z czym spełnił on warunki do nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. Jednak sąd okręgowy oddalił odwołanie ubezpieczonego, a następnie oddalona została również apelacja. Uzasadniając powyższe orzeczenia sądy ustaliły, że ubezpieczony był zatrudniony w ramach stosunku pracy od 1 stycznia 2005 r. u syna prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą. Do 2011 r. syn powoda zatrudniał przy tej działalności 9 pracowników. Jednak z uwagi na brak stałych dostaw odpadów do utylizacji, od połowy roku zaczął sukcesywne zwolnienia. Od maja 2012 r. w zatrudnieniu pozostał jedynie ubezpieczony, którego stosunek pracy rozwiązał się 31 października 2012 r. skutkiem wypowiedzenia ze względu na likwidację stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych. W chwili dokonywania wypowiedzenia, syn ubezpieczonego faktycznie nie prowadził już działalności gospodarczej, a z 22 listopada 2012 r. formalnie ją zawiesił.
Do dnia rozwiązania stosunku pracy ubezpieczony miał ukończone 62 lata i posiadał 33 lata, 10 miesięcy i 19 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Następnie od 26 kwietnia 2013 r. był zarejestrowany jako osoba bezrobotna, pobierał zasiłek dla bezrobotnych przez ponad 180 dni.
Sądy, rozpatrując odwołanie, uznały, że o likwidacji pracodawcy nie można mówić, gdy jest nim osoba fizyczna. Taki pracodawca może bowiem zamknąć i wyrejestrować działalność, lecz mimo to nadal istnieje jako podmiot zatrudniający pracowników – osoba fizyczna.
Nie zgodził się z tym Sąd Najwyższy. Podniósł, iż teza, jakoby przepisy prawa pracy o likwidacji pracodawcy stosowało się tylko do osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych, o których mówi art. 3 k.p., jest źródłem nieuzasadnionej dyskryminacji na niekorzyść osób fizycznych zatrudniających pracowników, jak i tych pracowników. Likwidacja jest pewnym procesem obejmującym formalny stan związany z wyrejestrowaniem działalności, który sam w sobie nie może być utożsamiany z likwidacją pracodawcy, jak również faktyczne i trwałe zakończenie prowadzonej działalności i rozwiązanie w związku z tym stosunków pracy ze wszystkimi pracownikami w celu zakończenia działalności, z którą wiązało się prowadzenie zakładu pracy w znaczeniu przedmiotowym. Trzeba bowiem pamiętać, że art. 3 k.p. definiuje pracodawcę również jako osoby fizyczne, jeżeli zatrudniają one pracowników. Skoro osoba fizyczna w związku z zakończeniem prowadzenia działalności gospodarczej rozwiązała stosunek pracy z ostatnim pracownikiem, to przestała być podmiotem zatrudniającym. W konsekwencji można uznać, że została zlikwidowana jako pracodawca.
