Zasady nabywania prawa do świadczeń emerytalno-rentowych określają przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. DzU z 2016 r., poz. 887 ze zm.; dalej: ustawa emerytalna).
W myśl art. 100 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do jego nabycia. Jeżeli ubezpieczony pobiera zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane na podstawie przepisów kodeksu pracy, prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty szkoleniowej, powstaje z dniem zaprzestania ich pobierania.
Warunkiem nabycia prawa do emerytury jest zgłoszenie przez zainteresowanego wniosku o to świadczenie do ZUS wraz z odpowiednią dokumentacją oraz spełnienie wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, określonych w ustawie emerytalnej.
Ochrona przedemerytalna
W myśl art. 39 kodeksu pracy, pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę osobie, której brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia jej uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.
Przepisu tego nie stosuje się, podobnie jak przepisów szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy. Mówi o tym art. 411 § 1 k.p.
