SN uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Stwierdził, że okres wypowiedzenia należy liczyć od dnia jego dokonania.
Robert Stępień, prawnik w kancelarii Raczkowski Paruch
Wątpliwości dotyczące liczenia okresów wypowiedzenia wynikają z brzmienia przepisów, które wskazują, że okres wypowiedzenia liczony w miesiącach kończy się zawsze w ostatnim dniu miesiąca, a liczony w tygodniach – w sobotę. W praktyce oznacza to, że czas między wypowiedzeniem umowy a jej rozwiązaniem na tej podstawie może być dłuższy niż ustawowo uregulowane okresy wypowiedzenia (np. umowa wypowiedziana 15 stycznia, do której ma zastosowanie trzymiesięczny okres wypowiedzenia, rozwiąże się z końcem kwietnia, a nie 15 kwietnia).
W konsekwencji możliwe są dwa sposoby liczenia okresu wypowiedzenia – od dnia jego dokonania (co powoduje, że ulega on wydłużeniu) lub wstecz od dnia rozwiązania stosunku pracy (co oznaczałoby, że rozpoczyna bieg później niż z dniem dokonania wypowiedzenia).
Jak stwierdził SN, okres wypowiedzenia należy liczyć od dnia jego dokonania, a więc od momentu, w którym oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy doszło do jego adresata w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią. Taki pogląd jest utrwalony w orzecznictwie SN (por. wyroki z 28 czerwca 2005 r., III PK 44/05, oraz z 26 kwietnia 2011 r., II PK 302/10). Jest przy tym spójny z definicją okresu wypowiedzenia. Okres ten jest rozumiany jako czas, który ma upłynąć od złożenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu, do dnia rozwiązania stosunku pracy na jego mocy. W konsekwencji, jeżeli pracodawca zwalnia pracownika z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia, to pracownik może nie stawiać się do pracy od momentu złożenia mu oświadczenia o wypowiedzeniu.
W przeszłości w orzecznictwie SN dominował odmienny pogląd, zgodnie z którym okres wypowiedzenia należy liczyć wstecz, od dnia rozwiązania stosunku pracy (np. wyrok z 14 kwietnia 1983 r., I PRN 32/83). Było to związane z tym, że w ówczesnym orzecznictwie okresy wypowiedzenia określone w kodeksie pracy były traktowane jako sztywne. Obecnie nie ma wątpliwości, że nie są to okresy sztywne. Już w samych przepisach zostały przewidziane przypadki, w których mogą być one wydłużane lub skracane. Strony mogą również na mocy umowy wydłużać ustawowe okresy wypowiedzenia, jeśli nie jest to niekorzystne dla pracownika.
