Tak orzekł Sąd Najwyższy w postanowieniu z 30 stycznia 2018 r. (I UK 513/16).
Decyzją z 17 lutego 2015 r. ZUS odmówił prawa do emerytury ubezpieczonemu, wskazując, że nie udowodnił on wymaganego 5-letniego okresu pracy górniczej wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, o której mowa w art. 50c ustawy emerytalnej. Zdaniem ZUS, wykazał on jedynie 4 lata, 4 miesiące i 10 dni pracy górniczej. Ubezpieczony odwołał się od tej decyzji.
Czytaj także: Kiedy praca przy melioracji jest pracą szczególną
Sąd okręgowy ustalił, że wnioskodawca urodzony 18 grudnia 1951 r., na 1 stycznia 1999 r. legitymował się łącznym stażem składkowym i nieskładkowym w wymiarze 30 lat i 10 dni, w ramach którego ZUS uznał 4 lata, 4 miesiące i 10 dni za pracę górniczą. Od 2 lutego 1970 r. do 3 stycznia 1973 r. ubezpieczony pracował jako górnik pod ziemią w kopalni KWK C., w tym od 30 października 1970 r. do 9 listopada 1972 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. W tym stanie faktycznym, opierając się na orzecznictwie SN, sąd okręgowy uznał sporny okres za okres pracy górniczej i przyznał ubezpieczonemu świadczenie.
W wyniku apelacji organu rentowego, sąd apelacyjny zmienił ten wyrok i oddalił odwołanie. Sąd apelacyjny podniósł, że praca górnicza, o której mowa w art. 39 pkt 1 ustawy emerytalnej dotyczy pracy wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Charakter odesłania z tego przepisu do art. 50c ust. 1 tej ustawy oraz podkreślenie, że chodzi w nim o pracę górniczą wykonywaną pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przesądza, iż nie można zrównywać z tą pracą innych okresów składkowych i nieskładkowych, w tym okresów zasadniczej służby wojskowej (jako okres składkowy z art. 6 ust. 1 pkt 4 tej ustawy). Ustawodawca nie uznaje bowiem za pracę górniczą w rozumieniu art. 39 okresów wykonywania pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1, nie wykonywanych stale pod ziemią i w pełnym wymiarze czasu pracy.
