Co roku w okresie letnim, dzięki możliwościom podjęcia prac sezonowych, znacząco spada w kraju stopa bezrobocia. Ponieważ liczy się każda para rąk do pracy, oprócz czasowej aktywizacji bezrobotnych, pracodawcy chętnie zatrudniają także seniorów. Osoby te najczęściej znajdują pracę w hotelarstwie, gastronomii czy rolnictwie, a zatem przy pracach typowo związanych z okresem letnim. Jednak w czasie wzmożonych urlopów także pracodawcy z innych branż coraz częściej decydują się na okresowe zatrudnienie pracowników, aby zapewnić normalne funkcjonowanie zakładu.
Czytaj także: Coraz bliżej końca profilowania bezrobotnych
Brak jest jakichkolwiek szczególnych regulacji związanych z zatrudnieniem czasowym wskazanych wyżej grup. Podstawą zatrudnienia będą zatem zarówno (wspomniane już) umowy cywilnoprawne, jak i terminowe umowy o pracę określone w art. 25 i 251 k.p., takie jak „klasyczna" umowa na czas określony, umowa w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności, czy też umowa w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym.
Klasyczna terminowa
Zawierając z pracownikiem umowę na czas określony, pracodawca uzgadnia z nim początkową i końcową datę jej trwania. Okres, na jaki można zawrzeć umowę, nie został w obowiązujących przepisach ustalony i zależy od decyzji stron (jak już zostało wspomniane przy sezonowym zatrudnianiu pracowników na podstawie umów na czas określony nie znajdują zastosowania określone w art. 25 [1] § 1 k.p. ograniczenia - art. 25[1] § 4). Jednak w razie zawarcia takiej umowy w celu zastąpienia nieobecnego pracownika, pracodawca powinien dokładnie znać okres, w którym potrzebne jest zastępstwo i taki okres wskazać w umowie.
Wcześniejszy powrót pracownika, którego zastąpiono innym, zawierając umowę na czas określony, nie ma automatycznego wpływu na trwałość tej umowy. Zatem pracodawca musi ją wypowiedzieć, zachowując 2-tygodniowy okres wypowiedzenia (art. 36 k.p.; pracownik zatrudniony krócej niż 6 miesięcy). Po dokonaniu wypowiedzenia strony mogą zgodnie ustalić wcześniejszy termin rozwiązania umowy (art. 36 § 4 k.p.).