Do wykazu prac legislacyjnych i programowych Rady Ministrów trafił projekt ustawy o zatrudnieniu wspomaganym. Odpowiada on na potrzebę objęcia szczególnym wsparciem tych grup osób niepełnosprawnych, które mają największe trudności w samodzielnym znalezieniu, podjęciu i utrzymaniu zatrudnienia. Dotyczy to w szczególności osób, w stosunku do których orzeczono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe, całościowe zaburzenia rozwojowe czy choroby narządu wzroku, jak również zaburzenia głosu, mowy i choroby słuchu oraz epilepsję. Projektowana ustawa ma więc za cel aktywizację szczególnie trudnej grupy osób niepełnosprawnych i jest odpowiedzią na oczekiwania i potrzeby środowisk zrzeszających osoby niepełnosprawne i ich rodziny, jak również pracodawców.
Czytaj także: Bariery psychologiczne hamują aktywizację niepełnosprawnych
Osoby niepełnosprawne
Wiele osób niepełnosprawnych nie jest w stanie samodzielnie przezwyciężyć barier związanych z podjęciem i utrzymaniem pracy. Osoby z orzeczoną niepełnosprawnością nie stanowią jednorodnej grupy na rynku pracy. Bariery w podjęciu zatrudnienia są zwykle tym większe, im wyższy stopień niepełnosprawności.
Wśród osób niepełnosprawnych w wieku produkcyjnym najniższy wskaźnik zatrudnienia zanotowano wśród osób o znacznym stopniu niepełnosprawności –10,7 proc. (BAEL, 2018 r.). Wśród osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wskaźnik ten wyniósł 28 proc., a wśród osób o lekkim stopniu niepełnosprawności – 37 proc.
Trener pracy
Zatrudnienie wspomagane ma być formą aktywizacji zawodowej, która uzupełni dotychczas istniejące rozwiązania z zakresu rehabilitacji zawodowej. Zakłada ono indywidualną pracę trenera pracy z osobą niepełnosprawną przy maksymalnym jej włączeniu w całość procesu decyzyjnego dotyczącego zatrudnienia. Oznacza to wsparcie trenera począwszy od przygotowania do pracy (m.in. zdiagnozowanie potrzeb i możliwości osoby niepełnosprawnej, określenie jej umiejętności i doświadczenia), poprzez pomoc przy poszukiwaniu pracy (m.in. przygotowanie do rozmowy rekrutacyjnej, nawiązanie kontaktu z pracodawcą), aż do wsparcia w miejscu pracy (np. udzielanie osobie niepełnosprawnej i pracodawcy pomocy w adaptacji w miejscu pracy) oraz monitorowania w okresie zatrudnienia (np. analiza poziomu zaangażowania osoby niepełnosprawnej).