Można zatem stwierdzić, że zadaniowy czas pracy może być wprowadzony wówczas, gdy nie ma potrzeby lub możliwości ustalania ścisłych granic czasowych przebywania pracownika w zakładzie pracy. Natomiast dokładny czas i sposób wykonania tych obowiązków pozostawiony jest decyzji pracownika, który sam określa, w jakim czasie, w jakiej kolejności i w jaki sposób wykona nałożone na niego zadania. W systemie zadaniowego czasu pracy, rozkład zadań i czas ich realizacji jest bowiem ustalany bezpośrednio przez samego pracownika.
Ustalenie obowiązków
Dla zastosowania zadaniowego czasu pracy konieczne jest określenie zadań pracownika w akcie (lub aktach) kreujących treść jego stosunku pracy (w umowie o pracę, w zakresie czynności danego pracownika czy w regulaminie pracy). Tych zadań nie można ustalać w sposób doraźny, poprzez wydawanie poleceń przez przełożonego każdego dnia. Wskazywał na to także SN w wyroku z 15 listopada 2006 r. (I PK 117/06) stwierdzając, że elementem zadaniowego czasu pracy jest wyznaczenie pracownikowi konkretnego zadania do wykonania. Jedynie bowiem w odniesieniu do skonkretyzowanego zadania można mówić o jego wymiarze.
Podobnie wskazywał Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 13 października 2016 r. (III APa 7/16). Wyjaśnił, że w przypadku prawidłowego ustanowienia zadaniowego czasu pracy miernikiem pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy staje się rodzaj i ilość pracy (zadań), którą pracownik ma wykonać, często w sposób powtarzający się. Zadania te nie mogą być zatem wyznaczane przez pracodawcę doraźnie, każdego dnia, lecz konieczne jest ich określenie w akcie lub czynnościach kreujących treść stosunku pracy. Takim aktem jest przede wszystkim umowa o pracę, określająca rodzaj pracy, a więc zespół czynności należących do obowiązków pracownika związanych z zajmowanym stanowiskiem. Możliwość ustanowienia zadaniowego czasu pracy istnieje wówczas, gdy te czynności mają charakter skonkretyzowany, zamknięty i powtarzający się.
Pracownik objęty takim rodzajem czasu pracy samodzielnie organizuje sobie pracę i kształtuje swój rozkład czasu pracy, a więc wyznacza początek i koniec dnia pracy. Wymiar jego zadań pracodawca powinien tak ustalić, aby podwładny mógł je wykonać w normach czasu pracy określonych w art. 129 k.p. Jeżeli więc pracownik wykonuje pracę codziennie, w miejscu wskazanym przez pracodawcę, w ściśle określonym czasie, stosując się do bezpośrednich poleceń przełożonego, to bez względu na zastosowaną nazwę nie można jego czasu pracy określić jako zadaniowego.
Nie ma przy tym istotnego znaczenia, jak strony nazwą przyjęty system czasu pracy. Decydują tu okoliczności faktyczne, wskazujące, w jaki sposób pracownik rzeczywiście wykonuje obowiązki.
Skrócona ewidencja
Zastosowanie zadaniowego czasu pracy nie zwalnia z obowiązku prowadzenia ewidencji czasu pracy, jak niekiedy twierdzą pracodawcy. Takie stwierdzenie nie ma podstawy w przepisach kodeksu pracy. Wynika to faktu, że art. 149 k.p. przewiduje, iż pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy pracowników dla celów ustalenia ich wynagrodzenia i innych świadczeń związanych z pracą. W stosunku do pracowników objętych zadaniowym czasem pracy nie ewidencjonuje się jedynie godzin ich pracy.
