Przepisy nie ograniczają przy tym terminu, w jakim można wręczyć pracownikowi wypowiedzenie, od daty wystąpienia uzasadniających je okoliczności.
Częste lub długotrwałe absencje chorobowe pracownika powodują w firmie liczne problemy organizacyjne. Zmuszają pracodawcę do zatrudniania nowych osób lub zwiększania obciążenia innych pracowników, zmiany rozkładów pracy czy planów urlopów. Oznacza to negatywne konsekwencje finansowe dla pracodawcy oraz obniża jego konkurencyjność. Czy w związku z tym niezawiniona absencja w pracy może stanowić przyczynę wypowiedzenia umowy na czas nieokreślony?
Prawdziwa przyczyna
Wypowiedzenie umowy o pracę to zwykły sposób jej rozwiązania i przyczyna wymówienia nie musi mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości. Rzecz jasna nie oznacza to przyzwolenia na arbitralne, dowolne i nieuzasadnione lub sprzeczne z zasadami współżycia społecznego wypowiedzenie. Uznaje się natomiast, że jego przyczyna ma być prawdziwa i konkretna, a pracodawca, decydując się na złożenie pracownikowi wymówienia, musi wykazać jego zasadność. Przy czym ocena tej zasadności powinna być powiązana z istotą i celem stosunku pracy. Gdy pracownik nie może wykonywać przyjętych na siebie zadań, dalsze trwanie stosunku pracy jest sprzeczne z jego celem.
Orzecznictwo dopuszcza
Sąd Najwyższy w wyroku z 3 listopada 1997 r. (I PKN 327/97) stwierdził, że w nowych warunkach ustrojowych i społeczno-gospodarczych przewartościowaniu musi ulec podejście do sposobu rozumienia wymagania, aby wypowiedzenie pracownikowi umowy na czas nieokreślony było uzasadnione. Taką przyczyną w szczególności może być długotrwała usprawiedliwiona nieobecność z przyczyn zdrowotnych. Wynika to m.in. z unormowań dotyczących rozwiązywania umowy o pracę z powodu długotrwałej choroby pracownika przewidzianych w art. 53 kodeksu pracy. W nich zawarta jest generalna myśl, że pracodawca powinien mieć możliwość rozwiązania umowy w razie przedłużającej się choroby pracownika, przy czym zasadniczo bez znaczenia są w tym wypadku inne okoliczności niż długość zatrudnienia u pracodawcy oraz przyczyny choroby.
Orzecznictwo Sądu Najwyższego przyjmuje, że częste lub długie nieobecności pracownika spowodowane chorobą zawsze poważnie utrudniają funkcjonowanie pracodawcy i nie pozwalają mu osiągnąć celu zamierzonego w umowie o pracę (zob. wyrok z 29 września 1998 r., I PKN 335/98, uchwała z 27 czerwca 1985 r., MP nr 24/1985, poz. 192). Absencje pracownika zmuszają bowiem pracodawcę do każdorazowego reorganizowania pracy, powierzania obowiązków innym, co ingeruje w ich własny tok pracy. Nawet jeśli nie dochodzi do pracy ponadwymiarowej, to współpracownicy muszą się wdrażać w nie swoje obowiązki w sposób wyrywkowy i niestały.
