Obowiązujący kodeks pracy zawiera uregulowania mające gwarantować równe traktowanie pracowników w zatrudnieniu oraz przeciwdziałać dyskryminacji, czyli szczególnej formie nierównego traktowania. Przepisy zapewniają pewien minimalny poziom ochrony pracownikom. W praktyce ich stosowanie nastręcza trudności, w szczególności pracownikom, których mają one chronić.
Z uwagi na fakt, że pracownicy zazwyczaj nie widzą różnicy między nierównym traktowaniem a dyskryminacją (co więcej, również prawnicy niejednokrotnie używają tych terminów zamiennie), Sąd Najwyższy kilkakrotnie musiał wyjaśniać, gdzie leży granica pomiędzy tymi niedozwolonymi zachowaniami pracodawców. Mimo że zasada równego traktowania i zakaz dyskryminacji chronią zbliżone dobra, inne są reguły odpowiedzialności sprawcy i roszczenia przysługujące pracownikom.
Charakter naruszenia...
Zasada równego traktowania została wyrażona w art. 112 k.p. Stanowi ona, że pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Oznacza to zarazem, że odmienne traktowanie pracowników jest dopuszczalne, jeśli jest to uzasadnione obiektywnymi różnicami między nimi.
Zakaz dyskryminacji w zatrudnieniu uregulowany jest w art. 113 k.p. Przepis ten obejmuje i określa przykładowe kryteria uważane za dyskryminacyjne, np. płeć, wiek czy też narodowość lub religię. Rozwinięcie tych zasad znajduje się w przepisach rozdziału IIa k.p.
... nie zawsze szczególny
Należy zwrócić uwagę, że nie każde naruszenie zasady równego traktowania ma charakter dyskryminacyjny. Co za tym idzie – nie zawsze pracownik traktowany odmiennie może wystąpić przeciwko pracodawcy z roszczeniem odszkodowawczym.