Kontrola inspektora pracy zmierzająca do ustalenia i udokumentowania stanu faktycznego nie jest celem samym w sobie. Ma wymusić na pracodawcy określone działania i wyeliminować zauważone naruszenia. Gdy inspektor wystawia protokół, oznacza to, że podczas wizyty w zakładzie ujawnił nieprawidłowości. Sporządzenie tego dokumentu i jego podpisanie przez pracodawcę nie daje jednak podstaw do przyjęcia, że wszystkie kwestie między inspektorem a pracodawcą zostały wyjaśnione.
Ustalenia w protokole stwierdzające nieprawidłowości w działalności pracodawcy – zarówno te dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy, jak i prawnej ochrony pracy nie mogą pozostać bez odpowiedzi. Inspektor jest bowiem zarówno organem kontroli, jak i nadzoru nad przestrzeganiem prawa pracy. Za pomocą odpowiednich instrumentów ma więc prawo wpływać na pracodawcę, aby ten podjął działania zmierzające do należytego przestrzegania prawa pracy. Służą temu nakaz, wystąpienie i polecenie.
Twarde decyzje
Uwzględniając charakter działalności kontrolno-nadzorczej PIP, podstawowym środkiem prawnym jest tzw. nakaz. Już sam wydźwięk tego słowa sugeruje, że ten środek ma charakter władczy, a brak jego realizacji może być wymuszony.
Ustawa z 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (tekst jedn. DzU z 2015 r., poz. 640, dalej ustawa o PIP) nie definiuje, czym jest nakaz. Wskazuje natomiast, w jakich przypadkach się go stosuje oraz co powinien zawierać.
Ustawa o PIP reguluje wiele rodzajów nakazów – dostosowanych do ustaleń poczynionych w kontroli. Do najczęściej wydawanych zalicza się: