Takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 3 sierpnia 2016 r. (I PK 168/15).
Pracownica mająca orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności zawarła umowę o pracę, w której określono, że będzie świadczyła pracę jako główna księgowa w wymiarze 8 godzin dziennie (od 8 do 16). Pracodawca po otrzymaniu orzeczenia nie domagał się przedstawienia zaświadczenia od lekarza, według którego pracownica mogłaby pracować w wymiarze 8 godzin dziennie.
Kobieta wystąpiła z roszczeniem przeciwko pracodawcy o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych i uzupełnienie wynagrodzenia za urlop. Sąd je uwzględnił, wskazując że powódkę jako pracownika legitymującego się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności obowiązywała norma czasu pracy określona w art. 15 ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (dalej: ustawa o rehabilitacji), tj. 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Sąd uznał za bezsporne, że kobieta faktycznie świadczyła pracę przez 8 godzin dziennie. W konsekwencji stwierdził, że w świetle przywołanego przepisu, z tytułu pracy w ósmej godzinie, przysługuje jej wynagrodzenie wraz z dodatkiem za pracę w godzinach nadliczbowych, a ponadto ma prawo do wyrównania różnicy między wypłaconym a należnym wynagrodzeniem urlopowym. Ponadto sąd nie podzielił poglądu, aby pracownica była objęta art. 1514 § 1 k.p. Po pierwsze wykonywała ona równocześnie pracę na równi z członkami kierowanego zespołu, a ponadto przepis ten – zgodnie ze stanowiskiem judykatury – nie ma zastosowania do pracowników niepełnosprawnych.
Apelacja, a następnie skarga kasacyjna wniesiona przez pracodawcę, zostały oddalone. Sąd Najwyższy podkreślił, że przepisy dotyczące norm czasu pracy osób ze stwierdzoną niepełnosprawnością mają charakter semiimperatywny. Czas pracy takich osób nie może zatem przekraczać wskazanych norm, nawet gdy pracownik dobrowolnie wyrazi zgodę na świadczenie pracy w wyższym wymiarze. W związku z tym uzgodnienie przez strony stosunku pracy mniej korzystnych warunków w zakresie czasu pracy jest nieważne, a w miejsce takich uzgodnień wchodzą granice czasowe wynikające z przepisów ustawy o rehabilitacji. Konsekwencją tego jest uznanie, że każda ósma godzina pracy niepełnosprawnego w stopniu umiarkowanym w danym dniu stanowi pracę w godzinach nadliczbowych, za co przysługuje mu – obok wynagrodzenia wynikającego z umowy – również dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych.
Sąd zaznaczył także, iż odstąpienie od obniżonych norm czasu pracy niepełnosprawnego jest możliwe wyłącznie na podstawie art. 16 ustawy o rehabilitacji. Przepis ten w ust. 1 pkt 2 określa wyjątek od stosowania szczególnych zasad w zakresie norm czasu pracy osób niepełnosprawnych. Podstawą jest uzyskanie – na wniosek osoby zatrudnionej – zgody lekarza przeprowadzającego badanie profilaktyczne pracowników lub w razie jego braku lekarza sprawującego opiekę nad tą osobą. Takie okoliczności w tej sprawie jednak nie zaistniały.