Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 4 września 2019 r. (II PK 172/18).
Sprawa dotyczyła pracownika zatrudnionego na stanowisku analityka finansowego w pełnym wymiarze, w systemie zadaniowego czasu pracy, w warunkach telepracy. W umowie określającej warunki telepracy znajdowało się postanowienie, zgodnie z którym jeśli pracownik uzna, że musi wykonywać pracę w godzinach nadliczbowych, powinien niezwłocznie poinformować o tym pracodawcę i uzyskać jego zgodę. W przypadku braku takiej zgody, praca ponadnormatywna nie stanowiła pracy w godzinach nadliczbowych. Mimo że pracownik nie uzyskiwał wymaganej zgody pracodawcy na pracę w godzinach nadliczbowych, pod koniec każdego roku domagał się wypłaty wynagrodzenia dodatkowego z tego tytułu. Pracodawca kwestionował część dodatkowych prac, uznając, że zadania były możliwe do wykonania w krótszym czasie, i wypłacał wynagrodzenie po weryfikacji zestawień przedłożonych przez pracownika.