Znaczącym punktem z perspektywy zabezpieczenia i ochrony interesów pracodawcy jest zawarcie z pracownikami w umowach o pracę klauzuli dotyczącej m.in. zasady poufności tajemnicy przedsiębiorstwa oraz usankcjonowania odpowiedzialności pracownika z tytułu jej naruszenia – tj. ujawnienia informacji zastrzeżonych dla pracodawcy. Zasadę poufności określa art. 11 ust. 2 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jedn. DzU z 2018 r., poz. 419 ze zm.). Od 4 września 2018 r. obowiązuje ona w zmienionej wersji. Wprowadzenie zmian wynikało z tego, że przepisy unijne uszczegółowiły tajemnicę przedsiębiorstwa w Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/943 z 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony niejawnego know-how i niejawnych informacji handlowych przed ich bezprawnym pozyskiwaniem, wykorzystywaniem i ujawnianiem. Rolą państw unijnych jest zaś dostosowanie przepisów poszczególnych krajów do przepisów unijnych.
Celem zmian było wprowadzenie do Unii Europejskiej wspólnego, minimalnego poziomu ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa, a także – co się często podkreśla – wzmocnienie ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa.
Przepisy wcześniej obowiązujące, tj. przed ich implementacją (czyli dostosowaniem), nie były złe. Mogły ochronić przedsiębiorcę przed ujawnieniem poufnych informacji. Jednak przedsiębiorcy rzadko z tej możliwości korzystają.
Czytaj też:
