Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 20 października 2016 r., II CSK 53/16.
Powódka (spółka akcyjna) wnosiła o zasądzenie od pozwanego miasta określonej kwoty tytułem odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę spowodowaną tym, że przez uchwalenie planu miejscowego korzystanie z nieruchomości w dotychczasowy sposób stało się niemożliwe. W toku postępowania zgłoszono żądanie ewentualne nakazania pozwanemu wykupienia tej nieruchomości.
Sąd okręgowy oddalił oba żądania. Wskazał, że podstawę prawną roszczeń stanowił art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (u.p.z.p.). Żaden przepis u.p.z.p. nie zawiera uregulowań dotyczących terminu ich przedawnienia, co uzasadnia zastosowanie zasad ogólnych z art. 118 Kodeksu cywilnego. Sąd zakwalifikował roszczenia jako związane z działalnością gospodarczą powódki, co wiązało się z przyjęciem 3-letniego terminu przedawnienia. Sąd ustalił początek biegu terminu przedawnienia na 4 lipca 2002 r., ponieważ wówczas powódka poznała treść nowego planu zagospodarowania przestrzennego i związany z nim zakres ograniczeń. W ocenie sądu okręgowego, roszczenia uległy przedawnieniu z 4 lipca 2005 r.
Oddalając apelację powódki od tego rozstrzygnięcia sąd apelacyjny wskazał, że istota sporu sprowadza się do ustalenia, czy roszczenia z art. 36 ust. 1 u.p.z.p. stanowią roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Rozważając tę kwestię sąd ustalił, że na przedmiotowej nieruchomości zlokalizowany był główny zakład produkcyjny oraz siedziba powódki i tu koncentrowała się istota prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Dodatkowo znajdował się tam budynek, który wykorzystywany był na cele mieszkalne dla zatrudnianych na terenie zakładu pracowników. Roszczenie odszkodowawcze, którego powódka dochodziła w wyniku zmiany planu miejscowego w zakresie przeznaczenia nieruchomości, stanowiło zatem roszczenie odszkodowawcze z tytułu niemożności dalszego prowadzenia przez nią zakładu przemysłowego, a więc realizowania jednego z głównych działań gospodarczych. Okoliczność ta przesądza o tym, że roszczenie z art. 36 ust. 1 u.p.z.p. jest, przynajmniej pośrednio, związane z prowadzoną przez powódkę działalnością gospodarczą. Do roszczeń z art. 36 ust. 1 ww. ustawy zastosowanie znajduje zatem 3-letni termin przedawnienia określony w art. 118 k.c. Bieg tego terminu należało liczyć od dnia następującego po dniu wejścia w życie uchwały rady miasta z 23 kwietnia 2002 r., tj. od 4 lipca 2002 r.
Od wyroku sądu apelacyjnego skargę kasacyjną wniosła powódka. Sąd Najwyższy uwzględnił skargę, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę sądowi apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
