Tak uznał Sąd Najwyższy w uchwale z 28 maja 2015 r., III CZP 25/15.
K.S. został wezwany zarządzeniem przewodniczącego w sądzie okręgowym do uiszczenia opłaty sądowej od skargi o wznowienie postępowania. W zażaleniu na to zarządzenie skarżący zakwestionował zasadność wezwania go do uiszczenia opłaty. Przy jego rozpoznawaniu sąd apelacyjny powziął wątpliwości co do dopuszczalności zaskarżenia wskazanego zarządzenia, motywując je rozbieżnymi poglądami w nauce prawa cywilnego oraz brakiem powtórzenia w art. 394 § 1 pkt 9 kodeksu postępowania cywilnego (k.p.c.) regulacji zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy z 13 czerwca 1967 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (u.k.s.c. z 1967 r.), wyraźnie przewidującej, że na zarządzenie przewodniczącego w przedmiocie obowiązku uiszczenia kosztów sądowych przysługuje zażalenie.