Państwowy powiatowy inspektor sanitarny zakazał przedsiębiorcy sprzedaży części partii mąki sojowej odtłuszczonej wyprodukowanej na jego zlecenie przez jeden z młynów. Użyto do jej produkcji śruty sojowej, co do której inspekcja nabrała podejrzenia, że była przeznaczona dla zwierząt. Nakazała przedstawić przedsiębiorcy dokumentację potwierdzającą przeznaczenie tego surowca do produkcji środków spożywczych dla ludzi oraz wykazu miejsc i ilości zabezpieczonych partii.
Dla ludzi czy zwierząt
Przedsiębiorca kupił pięć partii śruty sojowej. Do dokumentów zakupu były dołączone listy przewozowe, świadectwa analiz i badań mikrobiologicznych. Śruta pochodziła od tego samego importera.
Zdaniem inspekcji dowody zakupu śruty sojowej oraz towarzysząca im dokumentacja nie dały możliwości identyfikacji kilku partii śruty.
Zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego należy zapewnić możliwość monitorowania żywności na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji. Ustęp 4 tego artykułu mówi zaś, że żywność lub pasze wprowadzane na rynek powinny być oznakowane w celu ułatwienia ich monitorowania. Z dokumentacji wynika, że użyty do produkcji mąki sojowej surowiec jest materiałem paszowym.
Zgodnie z art. 2 rozporządzenia „żywność" (lub „środek spożywczy") oznacza jakiekolwiek substancje lub produkty, przetworzone, częściowo przetworzone lub nieprzetworzone, przeznaczone do spożycia przez ludzi lub, których spożycia przez ludzi można się spodziewać. Środek spożywczy nie obejmuje pasz.
