Pomysłodawcy uchwał wśród przyczyn ich podejmowania wymieniają głównie troskę o środowisko naturalne. Gdy jednak są pytani o konkretne sytuacje, o przesłanki, które były podstawą do podejmowania uchwał, wymieniają wówczas: zamiar przyciągnięcia innej grupy turystów, np. rodzin z dziećmi, dążenie do uniknięcia sytuacji, w których dochodzi do naruszenia ciszy nocnej poprzez głośne odtwarzanie muzyki, głośne zachowanie turystów (często nietrzeźwych) czy też chęć ulżenia doli mieszkańców tych gmin, którzy życzą sobie spokoju.
Uchwały wprowadzające ograniczenia są podejmowane często w okresie poprzedzającym sezon letni, a nawet w trakcie sezonu, gdyż to wtedy hałasy dają się najbardziej we znaki. Ten okres szczególnie sprzyja organizacji imprez plenerowych, otwieraniu okien, spędzaniu przez wiele osób do późnych godzin nocnych czasu na świeżym powietrzu, w czynnych ogródkach.
Uchwały tworzone w pośpiechu, wprowadzające ograniczenia w emisji hałasu w powyższy sposób, pomimo dobrych intencji autorów, należy ocenić krytycznie.
Jakie są regulacje
W pierwszej kolejności trzeba wskazać, że dopuszczalny poziom hałasu w środowisku określony jest rozporządzeniem ministra środowiska z 1 października 2012 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku. Załącznikiem do rozporządzenia są tabele określające rodzaj terenu, przedziały czasu i dopuszczalny poziom hałasu liczony w dB. Przyjęte wartości, jeżeli chodzi o poziom hałasu, są rygorystyczne. W praktyce niektóre uzdrowiska nadmorskie w Polsce przekraczały ww. normy ze względu na hałas wywołany falami morskimi.
Przeciętna miara
Należy zgodzić się z tym, że własność nie jest prawem absolutnym. Ograniczenia prawa własności mogą wynikać z ustawy np. z art. 157 ust. 1 ustawy – Prawo ochrony środowiska. Warto jednak ograniczenia prawa własności wprowadzać rozważnie. Prawo własności podlega ograniczeniu w obszarze prawa sąsiedzkiego, a ograniczenia takie wynikają z zakłóceń, czyli immisji pośrednich, które – co do zasady – są dozwolone. Zakłócenia nie powinny jednak przekraczać „przeciętnej miary". Ewentualne przekroczenie w konkretnej sprawie oceniane jest zwykle po wyjaśnieniu, jaki charakter ma nieruchomość, z której emitowana jest immisja, a także jaki charakter mają nieruchomości sąsiednie dotknięte immisją. „Przeciętna miara" zakłóceń oceniana jest natomiast przy uwzględnieniu społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i miejscowych stosunków, według kryteriów obiektywnych. Jeżeli hałasy jako immisje przekraczają przeciętną miarę, właściciele mogą bronić swoich praw poprzez sięgnięcie po powództwo negatoryjne art. 222 § 2 k.c.
Podjęcia uchwały nie mogą uzasadniać też ekscesy. Przez eksces, wybryk, rozumie się w zasadzie każde zachowanie, które odbiega od przyjętego zwyczajowo w danym miejscu, czasie i okolicznościach. Przy czym ogólne pojęcie wybryku nie może być utożsamiane ze skutkami, które on powoduje. Skutki te stanowią warunek karalności wybryku, a nie są jego istotą. Charakterystyczne dla zachowania określanego mianem wybryku jest miejsce i sposób działania sprawcy, w szczególności miejsce publiczne lub upublicznione działania oraz fakt, że zachowanie to poważnie narusza normy zachowania. Przy czym zakłócenie spokoju publicznego interpretuje się jako naruszenie równowagi psychicznej ludzi znajdujących się w miejscach dostępnych dla nieokreślonej liczby osób. Zakłócenie występuje, gdy działanie podjęte było w miejscu zarówno publicznym, jak i niepublicznym. Ważne jest, by skutek zakłócenia dotknął osób znajdujących się w miejscu publicznym.
