Bank miał wypłacić beneficjentowi kwotę na pierwsze żądanie, bezwarunkowo i nieodwołalnie, ale gwarancja miała termin końcowy. Dwukrotnie go przedłużano i spór wynikł za drugim razem. Choć bank sporządził dokument, to nie dotarł on do rąk beneficjenta, który otrzymał tylko informację, że gwarancję wystawiono, i jej skan. Później bank i podwykonawca wycofali się, mówiąc, że do przedłużenia gwarancji nie doszło.
Sąd okręgowy też uznał, że nie doszło do przedłużenia gwarancji, a sąd apelacyjny zasądził od banku żądaną kwotę, uznając, że informacja dotarła do adresata, tym bardziej że już wcześniej jedną z gwarancji przesłano mu skanem – więc był taki zwyczaj między stronami. SN nie podzielił tego stanowiska. – Gwarancja jest tak ważnym dokumentem, że jej wręczenie beneficjentowi jest koniczne, i to w oryginale, czyli sporządzonej na piśmie – wskazała sędzia SN Agnieszka Piotrowska (I CSK 478/18).
Rygoryzm i abstrakcyjny charakter gwarancji potwierdza druga sprawa w SN, na tle gwarancji ubezpieczeniowej, której status różni się od bankowej tym, że nie jest wprost prawnie uregulowany (I CSK 349/18).
To pokłosie rozliczenia prac budowlanych przy fragmencie warszawskich bulwarów. Spierano się, czy gwarancja (tu wystawiona przez towarzystwo ubezpieczeniowe) ma charakter abstrakcyjny – czyli liczy się sam tekst gwarancji, czy kauzalny – wtedy można badać przebieg procesu inwestycyjnego zabezpieczonego gwarancją.
SO zasądził kwotę z gwarancji, uznając, że gwarancja ma abstrakcyjny charakter, ale SA był zdania, że można badać proces inwestycyjny, i nie dopatrzył się podstaw do uruchomienia gwarancji, w efekcie żądanie zapłaty oddalając.
Powódka odwołała się do SN, który nakazał ponowne rozpoznanie sprawy.
