Kształtowanie relacji handlowych pomiędzy dostawcami a odbiorcami towarów lub usług wymaga zapewnienia warunków efektywnej konkurencji. Wszelkie klauzule w porozumieniach pomiędzy przedsiębiorcami, które mogą zaburzyć lub zaburzają te warunki, kwalifikują porozumienie jako antykonkurencyjne w świetle zakazu zawierania takich porozumień wynikającego z art. 6 ust. 1 ustawy z 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów.
Jedną z klauzul, które często są wykorzystywane w praktyce w relacjach pomiędzy dostawcami a odbiorcami, są tzw. klauzule najwyższego uprzywilejowania (most-favored clauses, dalej: klauzule MFN).
W swej podstawowej formie polegają one na tym, że dostawca zobowiązuje się wobec odbiorcy zagwarantować mu takie warunki handlowe, które nie będą gorsze od najkorzystniejszych warunków proponowane przez dostawcę innym odbiorcom działającym na rynku. W konsekwencji faworyzowany odbiorca ma stworzoną gwarancję, że towary lub usługi sprzedawane przez dostawcę konkurentom odbiorcy, względnie sprzedawane przez samego dostawcę, będą dostępne na takich samych warunkach jak u faworyzowanego odbiorcy.
W praktyce tego rodzaju klauzule często zastrzegane są przez dostawców na rzecz platform internetowych oferujących określone towary lub usługi dostawcy (porównywarki cenowe, portale oferujące usługi zakwaterowania w hotelach). W takich przypadkach dostawca zobowiązuje się ustalić takie warunki sprzedaży na platformie, które będą możliwie najlepsze w stosunku do dostępnych na rynku.
Ocena, na ile klauzule MFN są zgodne z przepisami zakazującymi porozumień antykonkurencyjnych, stanowi przedmiot licznych rozbieżności i dyskusji.
