Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku V CSK 449/16 z dnia 23 marca 2017 r.
Czytaj także: Treść umowy o zamówienie publiczne - jakie są ograniczenia
18 sierpnia 2009 r. pomiędzy powodem jako wykonawcą, a pozwanym jako zamawiającym, została zawarta w trybie zamówienia publicznego umowa, na warunkach kontraktowych FIDIC. Jej przedmiotem było wykonanie i wykończenie budowy kanalizacji. Roboty miały być mierzone i wyceniane zgodnie z klauzulą 12 kontraktu FIDIC przewidującą sposób i zasady obmiaru i wyceny robót.
Kontrakt zawierał także klauzulę 20.1 stanowiącą, że w przypadku gdy wykonawca uzna, iż jest uprawniony do jakiejkolwiek dodatkowej płatności, powinien powiadomić o tym inżyniera kontraktu. Wówczas na wykonawcy ciąży obowiązek opisania wydarzenia lub okoliczności będących podstawą roszczenia nie później niż 28 dni po dniu, w którym dowiedział się lub powinien był się dowiedzieć o tym wydarzeniu lub tej okoliczności. Zgodnie z zastosowanym wzorcem umownym FIDIC w przypadku gdyby wykonawca nie powiadomił inżyniera w tym trybie i w tym terminie, tracił uprawnienie do dodatkowej płatności, a zamawiający był zwolniony z odpowiedzialności związanej z takim roszczeniem.
Pismem z 19 lipca 2010 r. powód poinformował inżyniera kontraktu o napotkaniu przeszkody w wykonywaniu robót w postaci komory żelbetowej a także o zgodzie inspektora nadzoru na jej rozebranie. Następnie przystąpił do rozbiórki komory. Sporządził kosztorys ofertowy tych robót, które wykonał do 22 lipca 2010 r. Pismem z 26 sierpnia 2010 r. powód powołując się na klauzulę 20.1. kontraktu, zgłosił roszczenie o uznanie zasadności robót dodatkowych rozbiórki powyższej komory żelbetowej. Zgłaszając to roszczenie, nie zachował zastrzeżonego w kontrakcie 28-dniowego terminu. Zamawiający uznał roszczenie za niezasadne, w związku z czym wykonawca zwrócił się z pozwem o zapłatę do sądu okręgowego.