Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 18 października 2017 r., sygn. akt II CSK 237/17.
Stronę powodową jako podwykonawcę i stronę pozwaną jako generalnego wykonawcę łączyły dwie umowy, których przedmiotem było wykonanie szeregu prac budowlanych, w tym m.in. instalacji kanalizacji sanitarnej, wewnętrznej instalacji wody zimnej i ciepłej, instalacji wentylacyjnej i innych szczegółowo opisanych prac.
Wynagrodzenie podwykonawcy za wykonanie pierwszej umowy ustalono na 795 000 zł, a za wykonanie drugiej na 670 000 zł. W obu umowach strona powodowa zobowiązała się do zapłaty kar umownych za zwłokę w wykonaniu poszczególnych etapów oraz za zwłokę w odbiorze robót. Termin zakończenia prac objętych pierwszą umową wyznaczono na 14 października 2010 r., a drugą na 16 listopada 2010 r. Dodatkowo 30 września 2010 r. strona pozwana zleciła stronie powodowej wykonanie tzw. systemu VRF w salonie motocyklowym za kwotę 67 000 zł.
W związku z niemożliwością kontynuacji robót budowlanych, strona powodowa wskazała na konieczność zawarcia aneksu, w celu określenia nowego terminu zakończenia realizacji umowy. Następnie podniosła, że z uwagi na stan zaawansowania prac niewchodzących w zakres prac zleconych oraz na nie przekazanie placu budowy, nie ma możliwości rozpoczęcia wymienionych w drugiej umowie prac. Zażądała zmiany terminu rozpoczęcia i zakończenia robót stanowiących przedmiot umowy, a za wykonane prace wystawiła faktury VAT.
Kolejnymi pismami strona pozwana informowała o niemożliwości wykonywania poszczególnych elementów umownych, aż ostatecznie odstąpiła od obu umów wskazując, że nie jest w stanie zakończyć ich realizacji z przyczyn tkwiących po stronie pozwanej.
