Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku V CSK 72/16 z 29 września 2016 r.
Strona domagała się zasądzenia od pozwanej spółki kwoty z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwaną ze stanowiącej jego własność działki. 17 marca 1997 r. strona zakupiła działkę, przez którą biegnie napowietrzna linia energetyczna stanowiąca obecnie własność spółki pozwanej. Wyrokiem z 20 listopada 2014 r. sąd okręgowy uwzględnił powództwo w przeważającej części. Następnie wyrokiem z 28 września 2015 r. sąd apelacyjny oddalił apelacje obu stron od wyroku sądu okręgowego. Zaskarżony wyrok uznał za prawidłowy. Spółka wniosła skargę kasacyjną skierowaną przeciwko oddaleniu jej apelacji przez sąd apelacyjny.
W swoich rozważaniach sądy obu instancji poświęciły dużo miejsca innej toczącej się przed sądem rejonowym sprawy, w której spółka domagała się stwierdzenia, że z 1 stycznia 2009 r. nabyła służebność gruntową polegającą na nieodpłatnym korzystaniu, eksploatacji, dokonywaniu przeglądów, konserwacji modernizacji i remontów, usuwania awarii lub wymianie urządzeń w postaci linii energetycznej. Postanowieniem z 28 czerwca 2012 r. sąd rejonowy stwierdził, że Skarb Państwa nabył z 1 stycznia 1985 r. w drodze zasiedzenia tę służebność obciążającą działkę powoda. Na skutek apelacji strony sąd okręgowy postanowieniem z 30 października 2012 r. zmienił postanowienie sądu rejonowego i oddalił wniosek przyjmując, że wnioskodawca nie udowodnił przesłanki faktycznego korzystania tj. eksploatacji przedmiotowej linii energetycznej przez okres wymagany do stwierdzenia zasiedzenia.
Spółka wystąpiła z wnioskiem o zmianę prawomocnego postanowienia sądu okręgowego domagając się stwierdzenia, że wnioskodawca lub jego poprzednik prawny nabyli opisaną służebność z 1 stycznia 2000 r. Postanowieniem z 21 lutego 2013 r. sąd okręgowy oddalił wniosek z uwagi na niewykazanie przez wnioskodawcę, że doszło do zmiany okoliczności sprawy, która uzasadniałby zmianę poprzedniego postanowienia. W uzasadnieniu postanowienia wskazał, że powołanie się na nowe dokumenty, które wnioskodawcy nie były znane, gdy zostało wydane postanowienie oddalające wniosek o stwierdzenie zasiedzenia nie uzasadniało zmiany tego postanowienia, ponieważ z chwilą jego uprawomocnienia się materiał dowodowy stanowiący podstawę faktyczną zapadłego w nim rozstrzygnięcia uległ prekluzji.
Stan związania mogło uchylić wykazanie, że po wydaniu orzeczenia w tamtej sprawie pojawiły się nowe istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności, które nie były przedmiotem rozpoznania sądów w postępowaniu o stwierdzenie zasiedzenia. Okolicznością taką nie jest jednak powoływana już w poprzednim postępowaniu przez pozwaną, lecz przez nią nie wykazana, okoliczność eksploatowania spornej linii elektrycznej przez jej poprzedników prawnych już od 1961 r., a zmiana okoliczności nie jest tożsama z pozyskaniem nowych środków dowodowych. Podstawa wznowienia z art. 403 § 2 k.p.c. obejmuje wykrycie nowych faktów i dowodów i dotyczy tylko takich okoliczności faktycznych, które istniały w poprzednim prawomocnie zakończonym postępowaniu, ale nie zostały w nim powołane z przyczyn niezależnych od strony. Nie rozciąga się ona więc na okoliczności faktyczne zaistniałe po uprawomocnieniu się orzeczenia, które ma być wzruszone. Jeżeli Spółka powołuje się na okoliczności faktyczne istniejące przed zamknięciem rozprawy w prawomocnie zakończonym postępowaniu, ale wykryte po tym zamknięciu, to powinna podważać prawomocne orzeczenie za pomocą skargi o wznowienie postępowania.
