Ustalenie statusu firmy pod kątem jej wielkości (mikro, mała, średnia, czy duża) wydaje się, i zwykle jest, stosunkowo proste. Wystarczy bowiem wiedzieć, ilu w firmie jest pracowników i jakie wyniki finansowe osiągnęła (obrót, bilans). Jednak sprawa się komplikuje, gdy firma jest powiązana z innym przedsiębiorcą. W takim wypadku konieczne może być odpowiednie zsumowanie wymienionych wyżej danych. I dopiero ten wynik pozwoli określić ostateczną wielkość danego podmiotu.
Jest to o tyle istotne, że z rządowego programu gwarancji de minimis wolno korzystać tylko firmom należącym do kategorii MSP. A to firma, składając wniosek o kredyt i ubiegając się o gwarancję, deklaruje, że należy do tego sektora. Jeżeli okazałoby się, że nie spełniała kryterium wielkości, naraża się na sankcje. Jak zatem prawidłowo zweryfikować wielkość przedsiębiorstwa? Za chwilę spróbujemy wyjaśnić to na przykładach. Najpierw przypomnijmy definicję MSP.
Unijna definicja
O wielkości przedsiębiorcy decydują dwa czynniki: wielkość zatrudnienia oraz dane finansowe, czyli suma aktywów lub wielkość rocznego obrotu.
Zgodnie z definicją zawartą w załączniku do rozporządzenia Komisji Europejskiej nr 800/2008 (DzUrz UE nr L 214 z 9 sierpnia 2008 r.) na kategorię mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw składają się te, które zatrudniają mniej niż 250 pracowników i których roczny obrót nie przekracza 50 mln euro, a/lub całkowity bilans roczny nie przekracza 43 mln euro. Pierwszy warunek, czyli wielkość zatrudnienia, musi być bezwzględnie spełniony. Jeżeli zatem firma zatrudnia 250 lub więcej pracowników, nie należy do kategorii MSP i innych czynników nie warto nawet badać.
Natomiast kryteria obrotu i bilansu mogą być stosowane wymiennie (można wybrać kryterium bardziej korzystne). Dopiero gdy oba wskaźniki zostaną jednocześnie przekroczone, firma zostanie zakwalifikowana do grupy dużych.