Tak uznał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 26 stycznia 2018 roku, sygn. akt II CSK 174/17.
Powołane orzeczenie zapadło w sprawie, w której wnioskodawca, jako Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty, złożył wniosek o wpis hipoteki przymusowej do księgi wieczystej nieruchomości, należącej do dłużnika, będącego osobą fizyczną w celu zabezpieczenia wierzytelności.
Sąd I instancji postanowieniem z 5 stycznia 2016 roku dokonał wpisu hipoteki zgodnie z wnioskiem. Uczestnik postępowania złożył od ogłoszonego orzeczenia apelację, w której wskazał, iż 20 listopada 2014 roku sąd w Wielkiej Brytanii ogłosił jego upadłość oraz powołał syndyka, który zgodnie z przepisami – zawiadomił o tym fakcie jego wierzycieli, w związku z czym przedmiotowy wpis był niezgodny z prawem. Załącznik do apelacji stanowiła kserokopia orzeczenia angielskiego sądu wraz z kserokopią przysięgłego tłumaczenia orzeczenia na język polski.
Sąd okręgowy oddalił apelację, wskazując, iż uczestnik postępowania nie wskazał faktu ogłoszenia upadłości orzeczonej w innym państwie członkowskim w sposób uniemożliwiający dokonanie wpisu hipoteki przymusowej Polsce. W uzasadnieniu postanowienia sądu II instancji podkreślono, iż uczestnik nie wykazał, że orzeczeniem sądu angielskiego można legalnie posłużyć się w Polsce. Zdaniem Sądu II instancji należało złożyć orzeczenie lub jego kopię z klauzulą apostille, czyli urzędowym poświadczeniem autentyczności dokumentu sporządzonego w jednym państwie, umożliwiające legalne jego użycie w innym państwie, wg wzoru przewidzianego w przepisach konwencji haskiej z 1961 roku. Sąd II instancji podkreślił, że konwencja haska została ratyfikowana przez Wielką Brytanię i Rzeczpospolitą Polską, a objęte nią zagadnienia nie zostały odmiennie unormowane w umowie dwustronnej. Podniósł też, że od wymagania uproszczonej legalizacji nie zwalnia rozporządzenie Rady (WE) nr 1346/2000 z 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.Urz. UE L nr 160, s. 1 ze zm.). Uczestnik postępowania zaskarżył postanowienie sądu okręgowego skargą kasacyjną, wskazując naruszenie krajowego oraz wspólnotowego porządku prawnego.
Sąd Najwyższy uchylił zaskarżone orzeczenie sądu II instancji, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania temu sądowi.