Należy stwierdzić jednoznacznie, że prawomocne orzeczenie sądowe tworzy tytuł prawny wyłączający przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia oraz nienależnego świadczenia.
Innymi słowy, wykonując prawomocne postanowienie, realizuje się prawny obowiązek bez względu na materialno - prawną podstawę obowiązku stwierdzonego owym orzeczeniem. Prawomocne orzeczenie (do czasu wyeliminowania go z obrotu, co w niniejszej sprawie nie nastąpiło) ma ten skutek, że nie podlega badaniu podstawa prawna jego wydania.
Prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do oczywistego wniosku, że, podstawową przesłanką kwalifikowania świadczenia, jako nienależnego jest jego uprzednie spełnienie przez dłużnika. Z kolei kluczowym elementem tego stanu jest wola dłużnika w spełnieniu tego świadczenia.
Brak tej woli, przy jednoczesnym wystąpieniu przesunięcia majątkowego z masy majątkowej dłużnika do masy majątkowej wierzyciela oznacza, że ten ostatni stan nie jest wynikiem świadczenia, a zatem nie może powstać roszczenie o zwrot nienależnego – w rozumieniu art. 410 § 2 kc – świadczenia, a jedynie do rozważenia pozostaje ocena tego stanu na podstawie art. 405-409 kc- Tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.09.1997 r. , III CKN 162/97, lex nr 31702; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 17.08.2016 r. , sygn.. akt I ACa 748/15, Lex nr 2138319.
W odróżnieniu od innych przypadków bezpodstawnego wzbogacenia, sytuacje objęte art. 410 § 2 k.c., czyli kwalifikowane, jako nienależne świadczenie, zakładają uzyskanie korzyści majątkowej w następstwie świadczenia, czyli zachowania zmierzającego do wykonania oznaczonego zobowiązania. Jeżeli więc określone przesunięcie majątkowe nie jest wynikiem świadczenia, nie może powstać roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia (art. 410-411 k.c.), a jedynie roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia na zasadach ogólnych, tj. wynikających z art. 405-409 k.c. Tak Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2011 r.V CSK 483/10.