Kontrola transportu drogowego po zamknięciu firmy transportowej - wyrok NSA

Marek K. zrezygnował z prowadzenia firm transportowej. Mimo to wojewódzki inspektor transportu drogowego postanowił przeprowadzić kontrolę, ale nikogo nie zastał. Nałożył więc karę w wysokości 10 tys. zł. Marek K. odwołał się. - Skoro przestałem prowadzić firmę, to dlaczego wymierza mi się karę - twierdził. Okazało się jednak, że to nie on ma rację tylko wojewódzki inspektor.

Czytaj także: Protokół z kontroli drogowej nie mógł być jedynym dowodem - wyrok WSA

Drzwi były zamknięte

Wojewódzki inspektor transportu drogowego (WITD) podjął próbę przeprowadzenia kontroli Marka K., ale go nie zastał pod wskazanym adresem, chociaż wcześniej zawiadomił go pisemnie o swojej wizycie. Marek K. nie miał też żądnego rozsądnego wytłumaczenia, dlaczego go w tym czasie nie było. Wojewódzki inspektor postanowił więc nałożyć karę na podstawie ustawy o transporcie drogowym.

Marek. K odwołał się do głównego inspektora transportu drogowego. Tłumaczył, że nie jest już podmiotem, który podlega kontroli inspekcji transportu drogowego. Doszło bowiem do wykreślenie jego firmy z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Postępowanie przeciwko niemu jest więc bezprzedmiotowe i powinno być umorzone.

GITD utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. W jego ocenie stan faktyczny sprawy ustalony został w sposób nie budzący wątpliwości, a dokonana przez WITD kwalifikacja naruszenia prawa oraz ustalona wysokość kary pieniężnej były prawidłowe.

Sankcja była słuszna

Marek K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. WSA ją oddalił. Swój wyrok uzasadnił tym, że przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie lub licencję (lub gdy wygasły) ma obowiązek przechowywać i udostępniać osobom uprawnionym do kontroli dokumenty i inne nośniki informacji wymagane przepisami przez okres jednego roku, począwszy od dnia, w którym przestał wykonywać transport drogowy. Licencję lub zezwolenie musi posiadać każdy, kto wykonuje działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego. Niewykonanie tego obowiązku podlega sankcji administracyjnej określonej w lp. 1.5 załącznika nr 3 ustawy o transporcie drogowym wynoszącej 10 tys. zł. Taka sama kara grozi za na nieprzechowywanie lub przechowywanie niekompletnych dokumentów i innych nośników informacji.

W tym konkretnym wypadku Marek K. prowadził działalność gospodarczą i miał obowiązek przechowywać i udostępniać osobom uprawnionym dokumenty. Jego nieobecność była nieuzasadniona. Inspektorzy wykazali bowiem, że prawidłowo doręczyli zawiadomienie o zamiarze przeprowadzenia kontroli, co stanowiło wystarczającą podstawę do uruchomienia procedury sankcyjnej.

W jej toku Marek K. nie wskazywał na możliwość poddania się kontroli i udostępnienia dokumentów. Podnosił on jedynie, że z uwagi na zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej, przepisów ustawy o transporcie drogowym nie można skutecznie względem niego stosować. Skarżący oświadczył przed sądem, że z chwilą sprzedaży samochodu utracił dokumenty żądane przez ITD w postaci wykresówek.

Prawa trzeba przestrzegać

Wówczas Marek K. wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, ale i tu niczego nie wskórał. NSA ją oddalił. Według tego sądu, zarzuty skargi kasacyjnej zmierzają do wykazania, że postępowanie administracyjne było prowadzone z naruszeniem prawa. Marek K. zarzucał, że zarówno WSA jak i organy administracji uznały za skuteczne doręczenie mu zawiadomienia o wszczęciu postępowania. W jego ocenie doręczono je z naruszeniem art. 44 k.p.a.

Zdaniem NSA doręczenie, o którym mówi ten przepis jest doręczeniem zastępczym z tzw. domniemaniem doręczenia. Może ono zostać obalone, gdy adresat udowodni, że mimo zastosowania zastępczej formy doręczenia pismo nie zostało mu doręczone z przyczyn od niego niezależnych. Do takich przyczyn można m.in. zaliczyć nieobecność z powodu choroby i spowodowaną tym niemożność odebrania przesyłki na poczcie.

Tymczasem jak wynika z adnotacji na zwrotnym potwierdzeniu odbioru awizo pozostawiono w skrzynce pocztowej. Brak jest więc związku z nieodebraniem przez skarżącego przesyłki przed upływem 14 dni od daty awizowania z podnoszonym w skardze kasacyjnej stanem zdrowia jego matki, który miałby uzasadniać nieprzekazanie mu awiza lub korespondencji.

Zatem skuteczność doręczenia zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego nie została skutecznie podważona, a zarzut naruszenia art. 44 k.p.a. należało uznać za nieuzasadniony.

Marek K. został prawidłowo zawiadomiony o zamiarze i terminie przeprowadzenia kontroli. Zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli zostało doręczone pod wskazany w nim adres, a jego odbiór pokwitował ojciec skarżącego, co wynika ze znajdującego się w aktach sprawy dowodu doręczenia.

W piśmie tym wskazany został termin przeprowadzenia kontroli, dokumenty, które kontrolowany powinien przygotować, wskazano również numer telefonu, pod którym kontrolowany mógł wyjaśnić ewentualne wątpliwości.

W sytuacji, gdy WITD powiadomił Marka K. o zamiarze i terminie przeprowadzenia kontroli, następnie powiadomił stronę o wszczęciu postępowania administracyjnego, kolejno o zakończeniu postępowania dowodowego, na które to zawiadomienia skarżący nie reagował, brak jest podstaw do zarzucenia organowi, że prowadził postępowanie z naruszeniem art.8 k.p.a.

Marek K. zarzucał również, że WITD wydając zaskarżoną decyzję oparł się na dowodach i czynnościach zupełnie podstawowych, bez rozpatrywania wniosków dowodowych skarżącego. Tym samym przyjęty za podstawę rozstrzygnięcia stan faktyczny nie oddaje w pełni wszystkich aspektów sprawy, co nieprawidłowo zaakceptował WSA w Rzeszowie.

NSA podkreślił, że to na autorze skargi kasacyjnej ciąży obowiązek uzasadnienia podniesionych w niej zarzutów w sposób, który umożliwi sądowi kasacyjnemu – w przypadku zarzutu naruszenia przepisów postępowania, ustalenie czy doszło do naruszenia wskazanych przepisów postępowania przed sądami administracynymi oraz czy mogło mieć ono istotny wpływ na wynik postępowania.