Tak uznał Sąd Najwyższy w uchwale z 20 listopada 2015 r., III CZP 80/15.
W stanie faktycznym komentowanej uchwały doszło do połączenia spółek przez inkorporację, przy czym spółka przejmująca była cudzoziemcem w rozumieniu ustawy z 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (u.n.n.c.). W skład majątku przejmowanej spółki wchodziło prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, do nabycia którego spółka przejmująca zobligowana była uzyskać zezwolenie ministra spraw wewnętrznych i administracji. Mimo braku przedmiotowego zezwolenia, po połączeniu spółek, w księgach wieczystych nieruchomości, których użytkownikiem wieczystym była spółka przejmowana, ujawniono w jej miejsce spółkę przejmującą.
Minister spraw wewnętrznych wystąpił na podstawie art. 6 ust. 2 u.n.n.c. o stwierdzenie nieważności nabycia prawa wieczystego użytkowania przez spółkę przejmującą.
Sąd okręgowy orzekł zgodnie z żądaniem ministra. Spółka przejmująca wniosła apelację, przy której rozpoznawaniu sąd apelacyjny powziął poważne wątpliwości i przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne: Czy roszczenie przewidziane w art. 6 ust. 2 u.n.n.c. obejmuje żądanie stwierdzenia nieważności określonej czynności prawnej bądź zdarzenia prawnego powodujących skutek w postaci nabycia nieruchomości przez cudzoziemca, czy też jedynie stwierdzenia nieważności samego skutku takiej czynności lub zdarzenia w postaci nabycia nieruchomości – niezależnie od tego, przez jaką czynność lub zdarzenie ten skutek został wywołany?
Sąd apelacyjny zauważył, że choć nie budzi w judykaturze wątpliwości deklaratywny charakter orzeczenia wydawanego w postępowaniu z art. 6 ust. 2 u.n.n.c., to nie jest w pełni jasne, czego ono dotyczy: czy potwierdzana jest nieważność czynności prawnej jako podstawy nabycia nieruchomości, czy też niewystąpienie skutku w postaci przejścia prawa do nieruchomości bez względu na to, z czego skutek ten miałby wynikać.
