Tak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 5 października 2017 r., I PK 287/16.
Powód T.D. był zatrudniony przez pozwaną P. S.A. na czas nieokreślony na podstawie umowy o pracę z 21 kwietnia 2011. Pełnił stanowisko dyrektora handlowego, a w okresie od 8 czerwca 2011 r. do 6 lutego 2013 r. zasiadał w zarządzie pozwanej. 30 sierpnia 2013 r. odbyło się posiedzenie rady nadzorczej, w której uczestniczyli D. M., R. D. oraz prezes zarządu J. B. Nie był obecny trzeci członek rady nadzorczej E. M. Rada podjęła w trybie pisemnym uchwałę upoważniającą jej przewodniczącego D. M. do zmiany warunków umowy o pracę z członkiem zarządu oraz podpisania stosownego aneksu do umowy. Uchwałę podjęto z adnotacją, że wchodzi ona w życie z dniem oddania głosu przez ostatniego z członków rady nadzorczej. Ten ostatni nie podpisał się jednak pod uchwałą, ponieważ nie był powiadomiony o procedowaniu w tej sprawie ani o treści podjętej uchwały. Na podstawie ww. uchwały 30 sierpnia 2011 r. przewodniczący rady nadzorczej zawarł z powodem aneks do umowy o pracę, przyznający powodowi prawo do odprawy w wysokości 12-miesięcznego wynagrodzenia w przypadku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę.
28 lutego 2013 r. powód otrzymał oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, uzasadnione rażąco negatywną oceną jego pracy i doprowadzeniem do pogorszenia sytuacji gospodarczej spółki, której groziła upadłość z powodu utraty płynności finansowej. Po otrzymaniu wypowiedzenia powód T. D. wystąpił przeciwko byłemu pracodawcy z pozwem o zapłatę 12-krotnego wynagrodzenia z tytułu odprawy w związku z rozwiązaniem stosunku pracy.
Wyrokiem z 30 grudnia 2014 r. sąd okręgowy zasądził na rzecz powoda kwotę 120.000 zł tytułem odprawy. Po rozpoznaniu apelacji pozwanej spółki sąd apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo, uznając, że uchwała upoważniająca przewodniczącego rady nadzorczej do zawarcia przedmiotowego aneksu została podjęta w trybie niezgodnym z art. 388 § 3 k.s.h., a zatem jest nieważna z mocy art. 58 k.c.
Powód zaskarżył wyrok sądu apelacyjnego skargą kasacyjną, w której podniósł m.in., że sąd drugiej instancji nie był uprawniony do badania ważności uchwały rady nadzorczej, niezaskarżonej uprzednio w trybie przepisów Kodeksu spółek handlowych. Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną.