Juskowiak: Sukces i niedosyt po Euro 2016

Rz: Wszyscy narzekają: na poziom Euro, na defensywne nastawienie, na zbyt dużą liczbę meczów. Podobał się panu turniej?

Andrzej Juskowiak: Nie były to złe mistrzostwa. Pierwszy raz rozgrywane w nowej formule, na co trzeba wziąć poprawkę. Nikt tak naprawdę jeszcze nie wiedział, jak należy grać w fazie grupowej. Fakt, że awansować można było nawet z trzeciego miejsca w grupie, był wielkim minusem. Pojawiało się kunktatorstwo i kalkulacje. Mało który zespół w fazie grupowej grał o pełną pulę, mało było ryzyka. Mistrzostwa, owszem, były defensywne, co widać m.in. po występie naszej drużyny. Do zwycięstwa za każdym razem wystarczała nam jedna bramka, a przecież właśnie kolejnego gola zabrakło w meczu z Portugalią czy wcześniej ze Szwajcarią.

A nie jest to po prostu największa różnica między futbolem klubowym a reprezentacyjnym? Wypracowanie schematów ofensywnych jest znacznie trudniejsze i bardziej czasochłonne niż defensywnych.

Oczywiście, że łatwiej poustawiać defensywę. Łatwiej obrać taktykę, by większość piłkarzy znajdowała się za linią piłki. Jedyną drużyną, która chciała dominować przez posiadanie piłki i podania, byli Niemcy. A i tak sukcesu nie osiągnęli. Zabrakło im klasycznego środkowego napastnika. Joachim Loew na początku turnieju postawił na Mario Goetzego, który był zupełnie bez formy. Mimo to wolał jego niż Mario Gomeza. Dopiero w trakcie turnieju zmienił ustawienie, ale kontuzja Gomeza wymusiła na nim powrót do starego schematu. Tyle się mówiło, że środkowy napastnik jest gatunkiem na wymarciu, tymczasem właśnie te mistrzostwa udowodniły, że klasyczne „9" są wciąż bardzo ważne. Gola w finale zdobył środkowy napastnik – Eder. Antoine Griezmann zaczął trafiać, gdy został przesunięty ze skrzydła.

Francuz został uznany za najlepszego zawodnika mistrzostw, ale faktycznie najlepszego po prostu chyba nie było...

A ja się zgadzam z wyborem UEFA. Strzelić sześć goli w wielkim turnieju to ogromna sztuka. W wielu meczach Francuzów to właśnie Griezmann był najważniejszym zawodnikiem i to on decydował o wyniku. Strzelił dwa gole mistrzom świata. Zabrakło trafienia w finale, chociaż był tego bardzo blisko.

Czy Euro było pochwałą trenerów, którzy umieją ustawić zespół, i peanem na cześć drużyny?

Tak, a najlepszym tego przykładem jest oczywiście Portugalia. Gdy Cristiano Ronaldo musiał zejść z boiska z powodu kontuzji w finale, mało kto się spodziewał, że zespół Fernando Santosa może zdobyć tytuł. Tymczasem Portugalczycy funkcjonowali świetnie jako drużyna, wyszarpali to złoto. Trener Santos był mocno krytykowany, chociaż w Portugalii mniej niż za granicą, za styl swojej drużyny. Tymczasem on te uwagi przyjmował ze spokojem. Wiedział, że obrał dobrą drogę.

Mówił, że jeśli ma odnieść „niezasłużone zwycięstwo w finale", to nie ma z tym żadnego problemu.

Ci, którzy mieli z nim styczność, twierdzą, że to trener małomówny, trochę mruk, ale jednocześnie sprawiedliwy. Wiedział, że z przodu ma Cristiano Ronaldo, więc musi zbudować przede wszystkim obronę, i zrobił to doskonale. To była przemyślana strategia, dająca ostatnią szansę większości tych zawodników – Portugalia to bardzo doświadczony zespół. A już mocno napiera nowe pokolenie. Drużyna do lat 21 została w zeszłym roku wicemistrzem Europy, przegrała finał ze Szwecją w rzutach karnych. W półfinale rozbiła Niemców 5:0. Santos pewnie powiedział piłkarzom, że po Euro będzie czas na przebudowę.

W latach 60. był Eusebio, na początku XXI wieku Figo, Rui Costa, Nuno Gomes. Teraz Portugalczycy mają Ronaldo, ale chyba więcej talentu było w tych dawnych reprezentacjach...