Przypomnieć należy, że tzw. poręczenie, ma normatywną podstawę w regulacjach Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.). I tak, z art. 876 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. W orzecznictwie sądowym akcentuje się, że poręczenie jest umową akcesoryjną w stosunku do umowy pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem. Może obejmować także inne czynności prawne. Poręczyciel zobowiązuje się do spełnienia świadczenia na rzecz wierzyciela w razie niewykonania zobowiązania przez dłużnika. W umowie poręczenia można ograniczyć zakres odpowiedzialności poręczyciela, oznaczając maksymalną wielkość tej odpowiedzialności, jak też wskazać, że odpowiada za całość lub część zobowiązania (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 19 grudnia 2019 r., sygn. akt I ACa 1127/18).