– Paradyski klasztor jest obecnie w dobrym stanie. Od dekady trwają w obiekcie różne prace konserwatorskie podejmowane stopniowo w miarę uzyskiwanych środków. W tym roku przeprowadzono kolejny, ósmy już, etap prac renowacyjnych ołtarza głównego w kościele seminaryjnym. Dokładniej mówiąc, zakończy się on 15 stycznia – opowiada ks. Andrzej Sapieha, rzecznik prasowy kurii diecezjalnej w Zielonej Górze. Na przyszły rok zaplanowano prace związane z odnową kaplic Matki Bożej i św. Wojciecha oraz renowację dwóch nieodnowionych jeszcze konfesjonałów.
Rzecznik kurii przypomina, że Paradyż jest siedzibą diecezjalnego wyższego seminarium duchownego, dlatego dla zwiedzających udostępnione są kościół, muzeum oraz ogrody. Zwiedzanie jest bezpłatne, ale można złożyć dobrowolną ofiarę na utrzymanie i renowację obiektu, i możliwe jedynie z przewodnikiem. Oprócz Paradyża na prezydenckiej liście 81 pomników historii znajdują się m.in. kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Klępsku wpisany 15 maja tego roku oraz poaugustiański zespół klasztorny w Żaganiu, który trafił na listę 28 lutego 2011 r., wpisany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego.
Historia pocysterskiego zespołu klasztornego w Gościkowie-Paradyżu sięga czasów średniowiecza. W 1230 r. rycerz Mikołaj Bronisz herbu Wieniawa podpisał akt darowizny, na mocy którego tereny przeszły w ręce opata cystersów i braci zakonnych z Lehnina w Brandenburgii. Cztery lata później poznański biskup Paweł polecił rozpoczęcie budowy nowej świątyni pod wezwaniem św. Marcina, a rok później wyrażono zgodę na założenie we wsi Gościchowo filii zakonnej.
Na rok 1236 datuje się początek działalności klasztoru Wniebowzięcia NMP, który prowadziło wówczas 12 mnichów i opat. Wieś znana jako Gościchowo otrzymała nazwę Paradius Matris Dei (Raj Matki Boskiej), z czego z czasem utworzona została nazwa polska – Paradyż, która dotrwała jako określenie lokalizacji klasztoru do czasów współczesnych.
