Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku wydanym 18 listopada 2015 r. w składzie 7 sędziów (II UK 100/14).
Sprawa dotyczyła spółki mającej siedzibę i prowadzącej działalność w Polsce oraz za granicą, zajmującej się wyszukiwaniem miejsc pracy oraz pozyskiwaniem pracowników, współpracującej z przedsiębiorcami za granicą i w Polsce poprzez delegowanie do nich pracowników. Administracja, kadry, księgowość i marketing wnioskodawcy były prowadzone w Polsce. Znaczącą większość dochodów spółka uzyskiwała za granicą. Tam też zatrudniała większość pracowników. Liczba kontraktów realizowanych za granicą kilkakrotnie przewyższała te realizowane w Polsce. Natomiast obrót osiągany przez spółkę z działalności w Polsce utrzymywał się na poziomie 12 proc. obrotów całkowitych.
Sąd rejonowy uznał, że nie można przyjąć, iż odwołująca się spółka normalną działalność – stanowiącą element podlegania krajowemu systemowi ubezpieczeń społecznych – prowadziła w Polsce. Świadczyło o tym przedłożone przez spółkę zestawienie jej obrotów oraz liczby kontraktów zrealizowanych w kraju i za granicą, a także liczby jej pracowników zatrudnionych w kraju i za granicą. Zdaniem sądu, rażąca dysproporcja w obrotach osiąganych przez spółkę za granicą i w kraju nie pozwala na konkluzję, iż znaczną większość dochodów uzyskuje ona w Polsce.
Z powyższą argumentacją nie zgodził się sąd apelacyjny. Wskazał, że warunkiem zastosowania art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 jest bezpośredni związek między pracodawcą a pracownikiem oraz więź między pracodawcą a państwem członkowskim, w którym ma on swoją siedzibę. Natomiast pierwszoplanowej roli w ocenie powyższego nie odgrywa osiągany w kraju obrót.
Podobne stanowisko co do obrotu zajął również Sąd Najwyższy rozpatrujący sprawę w składzie 7 sędziów. Stwierdził, że w celu ustalenia, czy przedsiębiorstwo prowadzi normalną działalność w rozumieniu art. 12 ust. 1 rozp. 883/2004, czy też znaczną część działalności innej niż zarządzanie wewnętrzne (według art. 14 ust. 2 rozp. 987/2009), należy uwzględniać wszystkie kryteria charakteryzujące jego działalność oraz charakter przedsiębiorstwa delegującego. Wybór kryteriów powinien być dostosowany do konkretnego przypadku. Kryterium obrotu nie ma decydującego ani szczególnego znaczenia. Jednak osiąganie obrotu w państwie siedziby przedsiębiorstwa delegującego w wysokości ok. 25 proc. całych obrotów może uzasadniać twierdzenie, że prowadzi ono w tym państwie znaczną część działalności, a więc normalnie prowadzi tam swoją działalność.
