Zasady opłacania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne określają przepisy ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. DzU z 2017 r., poz. 1778; dalej ustawa systemowa). Od 1 października br., tj. od dnia obniżenia wieku emerytalnego, zasady te nie uległy zmianie. Tym samym składki za pracujących emerytów należy opłacać na dotychczasowych zasadach.
Etat przy świadczeniu
W myśl art. 9 ust. 4 ustawy systemowej, osoby będące pracownikami, mające ustalone prawo do emerytury lub renty, podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.
Pracodawca, który podpisał umowę z taką osobą, ma obowiązek opłacać za nią składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, a także na ubezpieczenie zdrowotne. Konieczność opłacania składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych zależy natomiast od wieku pracownika. Nie ma takiego obowiązku w przypadku kobiet, które ukończyły 55 lat, oraz mężczyzn – po ukończeniu 60 lat. Zatem za osobę, która posiada uprawnienia emerytalne, nie trzeba opłacać składek na FP i FGŚP. Natomiast w przypadku rencisty – po osiągnięciu granicznego wieku.
Obowiązkowy charakter składek ZUS jest niezależny od wymiaru czasu pracy ani od wysokości osiąganego wynagrodzenia za pracę. Pracodawca nalicza składki od dochodów, jakie uzyskuje u niego emeryt.
Obowiązek ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego pracownika, również tego z ustalonym prawem do emerytury lub renty, trwa od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania.
