Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 17 lutego 2016 r. (III UZP 15/15).
W sprawie o zasiłek chorobowy na skutek apelacji ubezpieczonego od wyroku sądu rejonowego, sąd okręgowy postanowił przedstawić Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne, które zawarł w pytaniu – czy art. 17 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ma zastosowanie do ubezpieczonego, który w okresie orzeczonej niezdolności do pracy uzyskał zaświadczenie właściwego lekarza o odzyskaniu zdolności do pracy i w związku z tym zaświadczeniem podjął pracę zarobkową.
W wydanym wyroku, SN w pierwszej kolejności zwrócił uwagę, że przepis art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej ma charakter represyjny. Ustanawia bowiem sankcję za określone w nim delikty związane ze sposobem korzystania przez ubezpieczonego ze zwolnienia lekarskiego. Konstrukcja utraty prawa do zasiłku chorobowego przybrała przy tym postać normy szczególnej, zatem zgodnie z dyrektywą exceptiones non sunt excendendae nie może być interpretowana rozszerzająco. Jak zauważył SN, komentowany przepis statuuje dwie przesłanki utraty prawa do zasiłku chorobowego:
1. wykonywanie pracy zarobkowej w okresie orzeczonej niezdolności do pracy, a więc zdaniem SN – w okresie, na który ubezpieczony uzyskał zwolnienie (zaświadczenie) lekarskie,
2. wykorzystywanie zwolnienia od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia.