Osoba, która pracowała w Polsce i w tzw. państwie umownym, może wystąpić o emeryturę z obu państw. Państwa umowne to wszystkie państwa Unii Europejskiej i Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu oraz państwa, z którym Polska zawarła umowę o zabezpieczeniu społecznym (USA, Australia, Kanada, Korea Płd., Ukraina, Mołdawia oraz państwa byłej Jugosławii).
Aby otrzymać emeryturę ze wszystkich państw, w których się pracowało, należy spełnić warunki do jej przyznania określone w przepisach obowiązujących w tych państwach. Na przykład jeśli dana osoba pracowała w Polsce i w Hiszpanii, to w celu otrzymania dwóch emerytur musi spełnić warunki do świadczenia zarówno w Polsce, jak i w Hiszpanii.
Sumowanie okresów
Jeśli nabycie prawa do emerytury w danym państwie umownym zależy od udowodnienia określonego stażu ubezpieczeniowego, a ten przebyty w jednym państwie jest niewystarczający, to można go uzupełnić. Wolno go zsumować ze stażem przebytym w innym państwie umownym.
W Polsce zagraniczne okresy ubezpieczenia są sumowane przy ustalaniu emerytur na tzw. starych zasadach, tj. dla osób urodzonych przed 1 stycznia 1949 r. oraz urodzonych po 31 grudnia 1948 r., ubiegających się o emeryturę w obniżonym wieku za pracę w szczególnych warunkach. Prawo do emerytury dla osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r. nie zależy od stażu, a więc nie ma potrzeby uwzględniania przy jego ustalaniu okresów zagranicznych.
Również zagraniczna instytucja ubezpieczeniowa musi uwzględnić przy ustalaniu prawa do emerytury okresy ubezpieczenia przebyte w Polsce, jeżeli prawo do tego świadczenia zależy od ich długości.
