Do okresu ubezpieczenia, od którego zależy prawo do zasiłku chorobowego, wlicza się poprzednie okresy podlegania ubezpieczeniu chorobowemu – zarówno obowiązkowo, jak i dobrowolnie – jeśli przerwa w ubezpieczeniu nie przekroczyła 30 dni.
Przykład
Przedsiębiorca prowadzi działalność od 1 grudnia 2017 r. Od tego dnia podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. 2 stycznia 2018 r. zachorował. Przed założeniem działalności był zatrudniony na podstawie umowy o pracę od 1 września 2017 r. do 10 listopada 2017 r. Mimo że od dnia objęcia ubezpieczeniem chorobowym z tytułu działalności (od 1 grudnia 2017 r.) do powstania niezdolności do pracy (2 stycznia 2018 r.) nie minęło 90 dni, ma prawo do zasiłku chorobowego od 2 stycznia 2018 r. Przerwa między dobrowolnym ubezpieczeniem z tytułu działalności a obowiązkowym z tytułu zatrudnienia nie przekroczyła 30 dni, więc można je zliczyć do wymaganego okresu wyczekiwania. Po zsumowaniu okres ubezpieczenia przekracza 90 dni.
Przerwa dłuższa niż 30 dni
W szczególnych sytuacjach do okresu wyczekiwania można doliczyć poprzednie okresy ubezpieczenia, nawet gdy przerwa jest dłuższa niż 30 dni. Jest tak, gdy wynika ona z urlopu wychowawczego, urlopu bezpłatnego lub odbywania czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego.
Do okresu wyczekiwania na prawo do zasiłku wlicza się dni niezdolności do pracy przypadające w okresie wyczekiwania. Za dni choroby, za które ubezpieczony nie otrzymuje zasiłku, musi on opłacić składki, więc jest to okres ubezpieczenia chorobowego. Zatem ubezpieczony może nabyć prawo do zasiłku w trakcie choroby.