W przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT) stawka podatku wynosi, co do zasady zero proc., zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT. Przy czym opodatkowanie w tej wysokości ma charakter warunkowy, tzn. znajduje zastosowanie, gdy spełnione zostaną przesłanki dokumentacyjne. W myśl bowiem art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, jednym z warunków zastosowania zerowej stawki jest dysponowanie dowodami, które jednoznacznie potwierdzają, że będące przedmiotem dostawy towary zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
Kwestia właściwego dokumentowania wywołuje liczne spory podatników i organów podatkowych. Warto mieć przy tym na uwadze stanowisko zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lipca 2017 r. (I FSK 2169/15).
W rozpatrywanej sprawie podatnik utrzymywał, że przeprowadził dostawy do innego kraju członkowskiego UE, które jego zdaniem korzystały ze stawki preferencyjnej zero proc. Przedstawione przez niego w toku kontroli podatkowej dokumenty ograniczały się jednak do faktur z umieszczoną na nich informacją o treści: „potwierdzam odbiór przedmiotu dostawy w siedzibie nabywcy" wraz z datą. Podatnik powoływał się jeszcze na zeznania świadków.
NSA (potwierdzając stanowisko organu podatkowego oraz sądu I instancji) stwierdził, że takie dowody są niewystarczające dla potwierdzenia WDT.
Dowody podstawowe...
W przywołanej sprawie transport towaru miał być zorganizowany przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy (z uzasadnienia wyroku wynika, że transport nie był przeprowadzony przez przewoźnika lub spedytora). W tego rodzaju przypadkach, w świetle art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, dowodem na dokonanie WDT powinna być specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku. Przy czym, stosownie do art. 42 ust. 4 ustawy o VAT, oprócz wskazanej specyfikacji podatnik powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:
