Środkiem służącym tej ochronie jest ustanowiony w art. 39 ust. 1 ustawy o drogach publicznych zakaz dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego. W szczególności zabrania się lokalizacji w pasie obiektów budowlanych i umieszczania urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego. Z art. 39 ust. 1 u.d.p. wynika generalny zakaz lokalizowania w pasie drogowym obiektów budowlanych, czy umieszczania urządzeń niesłużących drodze i infrastrukturze z nią związanej.
Wyjątek od tej zasady, określony w art. 39 ust. 3 u.d.p. w odniesieniu do obiektów budowlanych, czy urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam, może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi i wymaga wykazania, że lokalizacja takiego obiektu/urządzenia w pasie drogowym stanowi szczególnie uzasadniony przypadek.
Każda sprawa jest inna
Zdaniem WSA w tej sprawie wbrew zarzutom skargi, organy orzekające przeprowadziły wyczerpująco postępowanie wyjaśniające. Ustaliły okoliczności faktyczne, na które powoływała się skarżąca. Jednak podnoszonych okoliczności nie uznano za przypadek szczególnie uzasadniony.
Potwierdzono w postępowaniu, że skarżąca jest osobą schorowaną. W tym stanie sprawy należy zaakceptować stanowisko organu, który zwrócił uwagę, że w odległości 500 m od miejsca, o zajęcie którego ubiega się skarżąca, znajduje się targowisko. Biorąc pod uwagę konieczność korzystania z transportu i niewielką różnicę w odległości miejsca objętego wnioskiem do terenu targowiska miejskiego, nie ma żadnych przeszkód do prowadzenia przez kobietę handlu na terenie wyznaczonym. Poza tym skoro zły stan zdrowia skarżącej nie uniemożliwia jej prowadzenia handlu, który może również odbywać się na targowisku miejskim, to nie ma znaczenia subiektywne przekonanie skarżącej, że konieczność zarobkowania istnieje tylko w pasie drogowym we wskazanym przez nią miejscu.
Należy podzielić stanowisko organu orzekającego, że podniesione przez skarżącą okoliczności nie upoważniają do stwierdzenia, że zaistniał szczególnie uzasadniony przypadek uzasadniający zajęcie przez nią pasa drogi powiatowej.
Odnosząc się do zarzutu skarżącej, że w pasie drogowym został zlokalizowany także inny obiekt handlowy, który z uwagi na lokalizację bardziej utrudnia ruch pieszym pozostaje wyjaśnić, że lokalizacja w pasie drogowym innych obiektów nie mogła przesądzać o uwzględnieniu wniosku skarżącej, a to z uwagi na indywidualny charakter każdej sprawy z zakresu zezwoleń na zajęcie pasa drogowego. Oznacza to, że sprawa taka nie może być rozpatrywana niejako porównawczo, tj. przy uwzględnieniu stanu faktycznego w innej indywidualnej sprawie administracyjnej, ponieważ decyzja zezwalająca konkretyzuje normy prawa materialnego wyłącznie w odniesieniu do indywidualnie oznaczonego wnioskodawcy i w jego wyłącznie sprawie, przy uwzględnieniu okoliczności faktycznoprawnych składających się na uzasadnienie konkretnego wniosku.