Traktat ten bowiem może wpłynąć na wspólne zasady Unii Europejskiej dotyczące ochrony praw autorskich - wyjaśnił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w opinii 3/15 wydanej dla Komisji Europejskiej.
Chodzi o traktat w sprawie ułatwienia dostępu do opublikowanych utworów drukowanych osobom niewidomym i słabowidzącym oraz osobom z niepełnosprawnościami uniemożliwiającymi zapoznawanie się z drukiem. Został on przyjęty 28 czerwca 2013 r. w Marrakeszu podczas Konferencji Dyplomatycznej Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO). Jego celem jest ustanowienie międzynarodowego standardu korzystania przez osoby z niepełnosprawnościami z wydrukowanych i upublicznionych utworów chronionych prawami autorskimi.
129 państw, w tym Polska, zaakceptowało treść Traktatu, podpisując jego akt końcowy. W przypadku państw należących do Unii Europejskiej doszło jednak do sporu kompetencyjnego dotyczącego sposobu ratyfikacji Traktatu. Sprowadza się on do pytania, czy taki traktat może być ratyfikowany indywidualnie przez poszczególne państwa UE, czy też przez UE jako całość.
Dlaczego ma to takie znaczenie? Traktat z Marrakeszu przewiduje, że jego strony muszą złagodzić ochronę prawnoautorską w swoich porządkach prawnych w taki tak, by umożliwić konwersję książek drukowanych do książek w alfabecie Braille'a, a także audiobooków, ich kopiowanie oraz wymianę międzynarodową kopii poprzez zezwolenie na niektóre formy wywozu i przywozu. Prawo do powielania lub rozpowszechniania kopii opublikowanych utworów w formacie umożliwiającym dostęp niepełnosprawnym bez upoważnienia podmiotu praw autorskich miałyby zyskać placówki publiczne i organizacje nienastawione na zysk, które zapewniają usługi w zakresie edukacji, szkoleń, czytania adaptacyjnego lub dostępu do informacji. Nie wszystkie państwa UE podpisały Traktat.
Uznając, że Unia może zawrzeć traktat z Marrakeszu samodzielnie (bez udziału państw członkowskich), Komisja przedstawiła wniosek w sprawie decyzji o zawarciu traktatu, która jednak nie została przyjęta przez Radę. Osiem państw członkowskich uznało, że Unia nie posiada kompetencji wyłącznej do zawarcia całego traktatu i że ich udział jest do tego niezbędny. Chodzi o Finlandię, Francję, Węgry, Włochy, Litwę, Republikę Czeską, Rumunię i Zjednoczone Królestwo.
