Djokovic wygrywa Wimbledon: Zryw człowieka z tytanu

Korespondencja z Londynu

Niemka pokonała Serenę Williams, Serb Kevina Andersona. Oba finały były krótkie, raczej nie pozostawiły publiczności wspomnień na długie zimowe wieczory.

Finał męski niósł też pewną nostalgię – Brytyjczycy (i nie tylko oni) po cichu trochę tęsknili za emocjami, jakie im dawał Andy Murray, ewentualnie Roger Federer. Dobrze tę nutę oddawał plakat pokazywany chętnie do kamer przez jedną panią: „Roger, Ciebie tu nie ma, ale ja jestem…”.

Byli Novak i Kevin, półfinałowi ludzie z tytanu, którzy pokazali, że pięcio-, sześciogodzinne mecze to dla nich nic, ale okazało się, że cenę za taki wysiłek jednak się płaci. Wyższą zapłacił tenisista z RPA, dwa sety przegrał gładko, w trzecim, gdy jego serbski rywal zaczął tracić oddech, nie dał rady włączyć wyższego biegu. Tie-break był ostatnim zrywem Djokovicia, Serb wygrał 6:2, 6:2, 7:6 (7-3). Kiedyś obiecał to zrobić, więc zjadł z wdzięczności szczyptę wimbledońskiej trawy z kortu centralnego i mógł całować złoty puchar na oczach synka Stefana i żony Jeleny – na czele grupy wsparcia.

Cichym bohaterem tego finału na pewno był jednak skromny słowacki trener Marian Vajda – ten, który parę miesięcy temu wrócił do Novaka i zaczął żmudny proces sportowej odbudowy mistrza. Ma dar przekonywania Novaka, przypomnijmy, jeszcze niedawno poszukującego harmonii w muzyce ludowej i uściskach z drugim człowiekiem.

W niedzielę znów mieliśmy przed sobą Djokovicia–zwycięzcę, który wie, że może wygrać z każdym, nawet gdy w baku paliwa już prawie nie ma.

Zdobył 13. tytuł Wielkiego Szlema, to cztery mniej, niż mają Rafael Nadal i Pete Sampras. Wrócił do pierwszej dziesiątki rankingu ATP (Anderson pierwszy raz w karierze będzie piąty).

– To było niesamowite, że pierwszy raz w życiu słyszałem, jak ktoś wołał: tatuś, tatuś, gdy grałem. Kevin był lepszy w trzecim secie, miałem trochę szczęścia. Nie ma lepszego miejsca na powrót niż Wimbledon – mówił Serb.

W sobotnim meczu pań (w godzinę 6:3, 6:3 dla Kerber) spokojna determinacja Andżeliki zderzyła się na korcie centralnym z zaskakującym niepokojem i brakiem koncentracji wielkiej Sereny. Wypadkowa tych sił spowodowała, że finał był jaki był, niektórzy żartowali, że dużo więcej działo się w loży królewskiej, skoro przybyły księżna Cambridge (Kate) i księżna Sussex (Meghan).

O szczegóły taktyczno-techniczne finałowej porażki nikt siedmiokrotnej mistrzyni nie śmiał zapytać. Pytano Serenę o dalsze plany (będzie start w US Open, może także w deblu), ogólne wrażenia (są pozytywne, Serena wciąż czuje się na siłach, by bić młodsze) oraz konieczność wprowadzenia tie-breaków w decydujących setach Wimbledonu (jest to jej obojętne).

Mistrzyni, dla części polskich kibiców zapewne wciąż trochę polska pani na Puszczykowie, pokazała się jako osoba introwertyczna, ale pełna szacunku dla pokonanej, niezbyt otwarta dla mediów.