Lahti 2017: Piotr Żyła brązowym medalistą mistrzostw świata

Relacja z Lahti

Konkurs był pod wieloma względami doskonały, emocje, zmiany liderów, niepodzianki też – każdy miał, co chciał. Różnice między najlepszymi skoczkami minimalne – takie jak drobny powiew pod narty i odrobinę lepsza nota za styl. Znów los sprzyjał Kraftowi i Wellingerowi, ale wszystkich Polaków trzeba chwalić, zwłaszcza wiecznie uśmiechniętego miłośnika papryki i pokera, ale także, kto nie pamięta: mistrza Polski. Cała reprezentacyjna czwórka znalazła się w pierwszej dziesiątce konkursu, to też wyczyn.

Już seria próbna wzmogła napięcie także dlatego, że do grupy, w której wymieniano znanych powszechnie kandydatów do medali z Polski, Niemiec, Austrii i Słowenii, zaczęli pukać Norwegowie, i to też całą czwórką.

Pierwsza wieść była taka, że na treningi celowo wkładali powiększone, czyli bardziej nośne kombinezony (zdjęcia takiego sprzętu rozmnożyły się w mediach społecznościowych), by podrażnić, albo nawet speszyć konkurencję. Większość nie uwierzyła, ale wkrótce musieliśmy dostrzec, że nie z kombinezonami, ale z rosnącą norweską formą na pewno coś jest na rzeczy.

Medali za serię próbną nie dają, można potem było mówić, że szkoda: Stefan Kraft był wprawdzie pierwszy, ale tuż za nim Piotr Żyła i Kamil Stoch, ósmy Maciej Kot, Dawid Kubacki piętnasty.

Pierwszy interesujący skok oddał zwycięzca kwalifikacji Antti Aalto. Fin nie miał jednak tyle szczęścia, ile dostał od losu w środę – 115 metrów ustawiło sprawy na swoim miejscu (swoją drogą, tyle samo uzyskał niegdysiejszy fiński bohater Janne Ahonen), każdy wiedział, że do medalu trzeba o kilkanaście metrów więcej. Pierwszy naprawdę ważny skok wykonał Johann Andre Forfang (127 m) i żarty z norweskich nogawek się skończyły, tym bardziej, że gdy Dawid Kubacki przebił Forfanga o półtora metra, to Polaka o kolejny metr minął Andreas Stjernen.

To już naprawdę była walka o podium. Polacy włączyli się w nią z energią (Piotr Żyła i Kamil Stoch – po 127,5 m, tylko Maciej Kot 123,5 m), ale drobne różnice w ocenach sędziowskich i sile wiatru sprawiły, że prowadził mistrz ze skoczni normalnej Stefan Kraft, przed wicemistrzem Wellingerem, za nimi Stjernen, a potem była polska trójka: Stoch, Kubacki, Żyła. Kot dwunasty. Trzech Norwegów w dziesiątce. Eksperci na stanowiskach telewizyjnych mieli co wyjaśniać.

Kwadrans przerwy na dyskusje, w polskim gronie rzecz jasna oceny znów krążyły między troską o radosny skok na medalowe miejsce i podziwem dla tyle mocnych, co wciąż niespełnionych chłopaków Horngachera. W postawionym obok stanowisk dziennikarskich boksie dla działaczy i pomocników (takich jak dyr. Adam Małysz oraz służby serwisowe z ciepłym odzieniem i zmianą obuwia) też trwały gorące rozmowy. Przybył nawet sławny w Polsce i Finlandii Mika Kojonkoski i też dyskutował. Dadzą radę, nie dadzą, kto kogo i jak przeskoczy.

Najpierw zaatakował Daniel-Andre Tande, ale straty miał za duże, by sięgnąć podium. Maciej Kot przebił go dość znacznie i przed ostatnią dziesiątką otwierał klasyfikację. Nie miał jednak miny szczęśliwej, gdy stanął na stanowisku liderów, ambicje były większe, to pewne. Potem poszło szybko: Fannemel znalazł się przed Polakiem, Leyhe, Forfang i Prevc skoczyli gorzej.

Wreszcie trzy polskie skoki i od razu wspaniała próba Piotra Żyły: 131 metrów. Po medal.

Trzy godziny przed skokami odbyły się kobiece biegi drużynowe. Wygrała Norwegia, na ostatniej zmianie biegła Marit Bjoergen, której koleżanki zostawiły defiladę z wielką flagą narodową. Na drugim miejscu Szwecja, na trzecim Finlandia – dokładnie tak, jak dwa lata temu w Falun.

Polki na ósmym miejscu wśród szesnastu ekip to jest wiadomość dobra, jeśli przypomnieć szczególny polski punkt widzenia, czyli troskę o stypendia i start olimpijski w Pjongczang.

Justyna Kowalczyk ruszyła na pierwszej zmianie, objęła prowadzenie po pierwszym podbiegu, aż chciało się oglądać takie zapomniane sceny. Na stadionie, w strefie zmian, już tak pięknie nie było, bo dobiegła do Eweliny Marcisz trzecia, niespełna osiem sekund za norweską mistrzynią sprintu Fallą i długość nart za Finką Sarinen, ale ważne było to, że duży kawał drogi przed dziewczynami z USA, Rosji, Niemiec i Szwajcarii, czyli tymi, które mogły zabrać stypendium.

Na mecie nie poznaliśmy opinii najlepszej z Polek na temat ostatniego wysiłku w Lahti, gdyż Justyna Kowalczyk błyskawicznie zniknęła wszystkim z oczu zostawiając reporterom domysły: poszła na kontrolę dopingową lub pomknęła samolotem do Szklarskiej Poręby. Stawiano na samolot.