Dele Alli. Dziki koń

Podobno już jest wart co najmniej 50 milionów funtów (za rok będzie to dwa razy więcej), podobno interesuje się nim już Real Madryt.

Gdyby Chelsea wygrała w środę z Tottenhamem (co w ostatnim ćwierćwieczu robiła raczej rutynowo), byłoby to jej 14. ligowe zwycięstwo z rzędu – podobną serię miał tylko Arsenal w 2002 roku. Nie wygrała, bo dwa gole dla Tottenhamu strzelił Dele Alli. Jeśli dotąd o nim nie słyszeliście, powinniście szybko nadrobić zaległości.

Jeszcze półtora roku temu Alli był piłkarzem trzecioligowego MK Dons, a kiedy latem 2015 r. przechodził do Tottenhamu (za marne z dzisiejszej perspektywy 5 milionów funtów), nawet nowi koledzy z drużyny mówili, że do chwili ogłoszenia transferu nie zdawali sobie sprawy z jego istnienia, a potem przecierali oczy z niedowierzaniem, patrząc, jak gra.

Miał zaledwie 17 lat, ale pewnością siebie im nie ustępował. Gdy pierwszy raz pojawił się na boisku w przedsezonowym sparingu z Realem Madryt, założył siatkę samemu Luce Modriciowi, a potem tę ośmieszającą przeciwnika sztuczkę powtarzał tak często, że stała się jednym z jego znaków firmowych – podobnie jak łobuzerski uśmiech i łatwość, z jaką wchodził w zwarcia z rywalami.

Cudowny gol

Sam mówił, że w pierwszym roku spodziewał się co najwyżej dziesięciu występów w pierwszym składzie, ale kontuzje kolegów i forma, jaką prezentował podczas treningów, skłoniły trenera Mauricio Pochettino do dania mu szansy, którą potrafił wykorzystać.

Kilka miesięcy po debiucie w Premier League grał już w reprezentacji Anglii, a na koniec sezonu 2015/2016 wybrano go młodym piłkarzem roku. „To największy talent od czasu Paula Gascoigne'a", orzekał sir Alex Ferguson, jak wielu zachwycony choćby cudowną bramką strzeloną przez młodzieńca w meczu z Crystal Palace (otrzymał piłkę przed polem karnym, będąc plecami do bramki, przerzucił ją nad próbującym go powstrzymać rywalem i uderzył z woleja).

Podczas mistrzostw Europy rozczarował – jak niemal cała angielska drużyna – a w pierwszych miesiącach nowego sezonu widać było, że jego młody organizm dopiero przyzwyczaja się do tak częstej gry.

W ostatnich tygodniach Alli jednak prezentuje się jeszcze lepiej niż przed rokiem. Gole, które strzelił Chelsea, były szóstym i siódmym trafieniem w ostatnich czterech spotkaniach. Od początku sezonu ma ich dziesięć, a od ubiegłorocznego debiutu w Premier League – 20, do których wypada doliczyć 10 asyst; wszystko to w zaledwie 52 meczach.

Nawet David Beckham, Frank Lampard, Steven Gerrard czy Paul Scholes, z którymi często bywa porównywany, na tym etapie kariery nie mieli tak świetnych statystyk.

Jego klubowy trener nazywa go „dzikim koniem" – i w określeniu tym mieści się w zasadzie wszystko. W trakcie meczu z Chelsea miał 93 sprinty i przebiegł aż 11,9 kilometra – nie tylko szukając sobie miejsca w polu karnym rywala, ale także biorąc udział w pressingu własnej drużyny.

Jest mistrzem znajdowania sobie wolnego miejsca na boisku (ktoś przypomniał w tym kontekście autodefinicję Thomasa Muellera, pozwalającą skądinąd zrozumieć, dlaczego niemiecki stał się językiem filozofów: „Ich bin ein Raumdeuter", jestem interpretatorem przestrzeni...), imponującym nie tylko szybkością, dryblingiem czy strzałem z dystansu, ale również przechwytem i wślizgiem.