Była prezesem belgijskiego Stowarzyszenia Neuropediatrów, a w Polsce zakładała w ośrodki dzieci z porażeniem mózgowym. Była żoną życia Jana Kułakowskiego, pierwszego głównego negocjatora członkostwa Polski w UE, a wcześniej pierwszego ambasadora RP przy Unii Europejskiej.

Urodziła się w 1929 roku Łodzi. Studia medyczne skończyła w Paryżu. Od 1952 roku mieszkała w Brukseli. — Gdy Jan został Głównym Negocjatorem członkostwa Polski w Unii Europejskiej i przeniósł się z Brukseli do Warszawy, Zofia pojechała za nim. Stworzyła ich drugi, polski dom — wspomina przyjaciółka rodziny Ewa Haczyk-Plumley. — Na zmianę wyjeżdżała do Brukseli, gdzie leczyła i prowadziła konsultacje. I wracała do Polski robić to samo. W Zamościu, Lublinie, Białobrzegach mówiła zrozpaczonym rodzicom, że dla ich dzieci jest nadzieja. W ośrodkach polskich i belgijskich leczenie dzieci metodą doktor Zofii Kułakowskiej przynosiło rezultaty.

W 2015 r. została odznaczona przez prezydenta Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi. Była też Polką Roku w plebiscycie belgijskiej Polonii.