Witold Burker: Grałem na pierwszym Jazz nad Odrą

Rozmowa | Witold Burker, bydgoski adwokat, pianista jazzowy

Aktualizacja: 17.07.2016 15:27 Publikacja: 17.07.2016 00:01

Witold Burker

Witold Burker

Foto: materiały prasowe

Rz: Czym jest dla pana jazz?

Witold Burker: Kwintesencją życia. Szczerze zachęcam młodych ludzi, by zainteresowali się tą muzyką, chociażby dla higieny intelektualnej. To wspaniała odskocznia od życia zawodowego. Ma też wpływ na kulturę ogólną człowieka. Gra w zespole uczy z kolei współpracy, kompetencji miękkich, których młodym ludziom brakuje. Wreszcie – muzyka łagodzi obyczaje.

Dziś muzyka jest bardzo utechniczniona. Można kupić sobie odpowiedni kombajn i samemu wszystko wykonać. Ale nie o to chodzi. Jazz to przede wszystkim spotkanie z innym człowiekiem, okazja do wymiany poglądów.

Czy chodził pan do szkoły muzycznej?

Uczyłem się tylko na prywatnych lekcjach. Miałem też kolegów, którzy chodzili do liceum muzycznego. Dzielili się ze mną wiedzą i umiejętnościami. To właśnie oni, szczególnie Grzegorz Kortas, zarazili mnie swoją pasją do muzyki. Wtedy się wszystko zaczęło. Spotykaliśmy się w domach, ale też obsługiwaliśmy imprezy szkolne, a później – studenckie, w tym juwenalia. Graliśmy również na rozmaitych imprezach lokalnych w Bydgoszczy i Toruniu. Traktowaliśmy jazz nie tylko jako hobby. To było też źródło dochodów.

Wystąpiłem na pierwszym festiwalu Jazz nad Odrą w 1964 r. Przede wszystkim jednak grywaliśmy w klubie Odnowa w Toruniu. To było centrum naszego życia towarzyskiego. Zdarzało nam się też grać w filharmonii. Na początku lat 60. Wpuszczanie do niej jazzu było posunięciem bardzo odważnym. Dyrektor Filharmonii Pomorskiej, Andrzej Szwalbe, też zresztą prawnik z wykształcenia, nie był konserwatywny w swoim podejściu do muzyki. Na przykład na imprezie Play Bach prezentowaliśmy jazzowe przeróbki Bacha.

Czy dzięki jazzowi było panu łatwiej na studiach?

Gra łączyła się oczywiście z większym wzięciem towarzyskim. Środowisko studenckie skupiało wówczas wszystkich muzyków z Torunia. Wykładowcy patrzyli na nas jak na arystokrację studencką, ale nie byliśmy dzięki temu łagodniej oceniani. A muszę się przyznać, że bywało, że więcej czasu spędzałem w Odnowie niż na wykładach. Ale i po studiach jazz był zawsze obecny w moim życiu. Zmieniało się tylko natężenie. Swego czasu na stałe współpracowałem z Polskim Radiem w Bydgoszczy. Nagrania mojego kwintetu można było usłyszeć w audycji „Jazz i poezja".

A czy po studiach łatwo było panu pogodzić wykonywanie zawodu z pasją?

Na szczęście są wieczory i jest noc. Członkowie naszego kwintetu zawsze potrafili znaleźć czas, by wspólnie pograć.

Co to był za zespół?

Powstał w pierwszej połowie lat 60. Naszą wokalistką była Ewa Sadowska, która rozpoczynała karierę w Piwnicy pod Baranami. Teraz jest w Stanach Zjednoczonych. Z kwintetu w składzie Andrzej Przybielski, Jacek Bednarek, Janusz Trzciński i Staszek Zubek żyję tylko ja. Zespołu już więc nie ma. Pograłbym jeszcze, nie tylko na corocznych Zaduszkach w Adwokaturze, ale brakuje kompanów. Choć mamy w Bydgoszczy kapitalną grupę muzyków jazzowych, dzielą nas pokolenia.

Z byłym rektorem UMK prof. Janem Kopcewiczem kilka lat temu postanowiliśmy wrócić do czynnego uprawiania muzyki. Udało się, ale na krótko. Profesor jest niezłym trębaczem. Gra też na saksofonie. Środowisko jazzmanów jest powiązane z uniwersytetami. Wzięliśmy nawet udział w Koncercie Rektorów organizowanym przez Uniwersytet Kazimierza Wielkiego. Swoje umiejętności zaprezentowali na nim naukowcy, których codzienna praca niekoniecznie była związana z muzyką. Bo jazz grają osoby wykonujące różne zawody.

Czy rodzina podziela pana hobby?

Dzieci niestety nie, ale mam nadzieję, że któreś z moich wnucząt rozpocznie edukację muzyczną. Żona skończyła podstawową szkołę muzyczną. Do tej pory wspólnie grywamy na spotkaniach towarzyskich.

—rozmawiała Katarzyna Wójcik

Rz: Czym jest dla pana jazz?

Witold Burker: Kwintesencją życia. Szczerze zachęcam młodych ludzi, by zainteresowali się tą muzyką, chociażby dla higieny intelektualnej. To wspaniała odskocznia od życia zawodowego. Ma też wpływ na kulturę ogólną człowieka. Gra w zespole uczy z kolei współpracy, kompetencji miękkich, których młodym ludziom brakuje. Wreszcie – muzyka łagodzi obyczaje.

Pozostało 90% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Kup teraz
Opinie Prawne
Prof. Pecyna o komisji ds. Pegasusa: jedni mogą korzystać z telefonu inni nie
Opinie Prawne
Joanna Kalinowska o składce zdrowotnej: tak się kończy zabawa populistów w podatki
Opinie Prawne
Robert Gwiazdowski: Przywracanie, ale czego – praworządności czy władzy PO?
Opinie Prawne
Ewa Szadkowska: Bieg z przeszkodami fundacji rodzinnych
Opinie Prawne
Isański: O co sąd administracyjny pytał Trybunał Konstytucyjny?