Prowadzę działalność gospodarczą od 2008 r. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuję w podatkowej księdze przychodów i rozchodów prowadzonej metodą kasową. Do tej pory prowadziłem działalność samodzielnie, bez zatrudniania pracowników. Od grudnia 2017 r. zamierzam zatrudnić pracownika. Wynagrodzenie będę przelewał na jego rachunek bankowy. Nie będę sporządzał listy płac. Na jakiej podstawie powinienem ujmować wynagrodzenie pracownika w podatkowej księdze? – pyta czytelnik?
W kosztach uzyskania przychodów firm mieszczą się tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, diety oraz zwrot kosztów podróży służbowych, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników itp. Koszty pracownicze należą do najpowszechniejszych kosztów występujących w zakładzie pracy (por. interpretację Izby Skarbowej w Warszawie z 5 października 2011 r., IPPB5/423-744/11-2/RS). Ustawa o PIT nie określa sposobu dokumentowania poniesionych wydatków, odsyłając w tym zakresie do odrębnych przepisów. Przedsiębiorca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Szczegółowe zasady jej prowadzenia określa rozporządzenie ministra finansów z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (tekst jedn. DzU z 2017 r., poz. 728.; dalej: rozporządzenie).
Co jest dowodem
Podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są m.in.:
- faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami", wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami (zob. § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia);
- inne dowody, wymienione w § 13 i 14 rozporządzenia, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
