Umowa lombardowa zaliczana jest do umów nienazwanych. Zawiera ona komponenty właściwe dla różnych stosunków prawnych. Jej głównymi elementami są:
- pożyczka – dochodzi bowiem do przeniesienia na pożyczkobiorcę własności określonej ilości pieniędzy oraz zobowiązania się pożyczkobiorcy do zwrotu tej samej ilości pieniędzy wraz z odsetkami) oraz
- upoważnienie pożyczkodawcy do sprzedaży rzeczy ruchomych wydanych mu (na podstawie kwitu zastawnego) jako zabezpieczenie i zaspokojenie się z uzyskanej ceny (prowadzący lombard może również zachować rzecz dla siebie) (interpretacja Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 7 lipca 2016 r., ITPP1/4512-405/16/DM; interpretacja Izby Skarbowej w Łodzi z 16 stycznia 2013 r., IPTPP2/443-856/ 12-6/KW).
Kolejne etapy
Świadczenia lombardowe polegają na pożyczaniu pieniędzy (udzielaniu pożyczek pieniężnych) pod zastaw ruchomości i papierów wartościowych (tzw. zastaw zwykły), w zamian za określone wynagrodzenie (prowizję, obejmującą opłaty manipulacyjne i odsetki, względnie różnicę między wartością sprzedanego lub przejętego przedmiotu zastawu, a kwotą udzielonej i niespłaconej przez biorcę pożyczki), a także sprzedaży zastawionych i nieodebranych rzeczy, które przeszły na własność prowadzącego lombard (czyli tzw. zakład zastawniczy), w konsekwencji niespłacenia długu przez pożyczkobiorcę.
Podmioty korzystające z pożyczki lombardowej mogą odzyskać przedmiot zastawu po zwrocie pożyczonej kwoty wraz z prowizją, naliczoną przez właściciela lombardu. Zabezpieczenie udzielonej przez lombard pożyczki występuje najczęściej w drodze przewłaszczenia. W przypadku braku wykonania przez pożyczkobiorcę zobowiązania w umówionym terminie, podmiot świadczący usługę lombardową staje się nieograniczonym właścicielem rzeczy, będącej przedmiotem przewłaszczenia. Przewłaszczone rzeczy najczęściej sprzedawane są w ramach prowadzonej działalności lombardowej (interpretacja Izby Skarbowej w Poznaniu z 12 lipca 2011 r., nr ILPP2/443-665/11-2/MN).