Takie stanowisko zajął Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z 7 kwietnia 2016 r. w sprawie Office national de l'emploi (ONEm) przeciwko M. (obywatelowi czeskiemu) (C-284/15).
Stan faktyczny
W tej sprawie obywatel czeski był zatrudniony do 27 kwietnia 2008 r. w Republice Czeskiej na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. Po przeprowadzce do Belgii zarejestrował się jako osoba poszukująca pracy (10 maja 2008 r.) i wystąpił o przyznanie mu zasiłku dla bezrobotnych. Belgijski urząd pracy tego wniosku nie rozpatrzył. Następnie obywatel czeski okresowo podejmował zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu i naprzemiennie występował z wnioskami o przyznanie mu zasiłku gwarantującego dochody za czas, w którym nie wykonuje pracy (przy zatrudnieniu na niepełny etat) i zasiłku dla bezrobotnych. Kolejne wnioski urząd pracy rozpatrzył negatywnie.
Pracownik zaskarżył wszystkie decyzje do belgijskiego sądu pracy. Sąd pierwszej instancji częściowo uwzględnił roszczenia M. Apelację od wyroku złożyły obie strony. Sąd apelacyjny potwierdził, że obywatel czeski jest uprawniony do zasiłku dla bezrobotnych tylko za niektóre okresy pozostawania bez pracy, przypadające już po podjęciu zatrudnienia na terytorium Belgii. Tym samym sąd apelacyjny nie uwzględnił okresów zatrudnienia przypadających przed przeprowadzką pracownika z Republiki Czeskiej. Jednocześnie, nie będąc przekonanym o zgodności swojej oceny z prawem unijnym, sąd apelacyjny postanowił poprosić Trybunał Sprawiedliwości o wykładnię spornych przepisów.
Zdaniem Trybunału
Po rozpatrzeniu sprawy Trybunał stwierdził, że prawa unijnego nie narusza takie uregulowanie przepisów krajowych, które uzależnia przyznanie prawa do zasiłku dla bezrobotnych od przepracowania określonego czasu w tym kraju (a tym samym m.in. odprowadzania składek na krajowy system zabezpieczenia społecznego). Tym samym kraj członkowski (w tym przypadku Belgia) nie musi uwzględniać okresów zatrudnienia w innych państwach. TSUE wskazał przy tym na utrwalone orzecznictwo w tym zakresie.
Trybunał podkreślił jednocześnie, że uregulowanie prawa krajowego, takie jak w przypadku Królestwa Belgii, nie stanowi dyskryminacji pośredniej. Przepisy unijne mają na celu promowanie poszukiwania pracy w tym państwie członkowskim, w którym osoba ostatnio opłacała składki na ubezpieczenia z tytułu bezrobocia. To właśnie państwo, które otrzymało składki pracownika, powinno ponosić ciężar świadczeń z tytułu bezrobocia tej osoby.