W lipcu 2016 r. główny inspektor sanitarny utrzymał w mocy decyzję odmawiającą umorzenia zaległości powstałej z tytułu nieuiszczenia kary. Chodziło o 1,5 tys. zł kary za prowadzenie działalności w kiosku spożywczym niezgodnie z decyzją o zatwierdzeniu zakładu.
Ważny interes podatnika lub publiczny
Inspektor uznał, że organ pierwszej instancji słusznie odmówił prawa do ulgi uznaniowej. Także w jego ocenie w sprawie wnioskodawczyni nie zachodzą przesłanki, które w świetle art. 67a § 1 ordynacji podatkowej uzasadniałyby umorzenie należności. Z przepisu wynika bowiem, że organ może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe albo rozłożyć na raty zapłatę wynikającą z kary pieniężnej jedynie w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym.
W ocenie urzędników dowody i okoliczności powoływane przez ukaraną nie są wystarczające, aby umorzyć zaległość nałożoną na nią jako przedsiębiorcę za naruszenie wymagań określonych w przepisach o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Co prawda uznali oni, że okoliczności te świadczą o jej ciężkim stanie zdrowia a jej sytuacja osobista jest trudna. Niemniej ocena ważnego interesu musi uwzględniać całokształt uwarunkowań życiowych i majątkowych. Nie może ona zatem pomijać faktu, że wnioskodawczyni w połowie sierpnia 2015 r. zawiesiła prowadzenie działalności gospodarczej.
Bez standardów higienicznych
W decyzji wskazano, że kobieta prowadziła działalność w zakresie obrotu środkami spożywczymi bez dopełnienia obowiązku dokonania wymaganych przepisami prawa wpisów, m.in. do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. To zdaniem inspekcji świadczy, że strona jest osobą niewątpliwie przedsiębiorczą, posiadającą inicjatywę i umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach życiowych. Tym samym obecna sytuacja materialna może być stanem przejściowym niewykluczającym jej poprawy w przyszłości w stopniu umożliwiającym zapłatę nałożonej kary.
Urzędnicy podkreślili, że kobieta samowolnie rozszerzyła działalność w zakresie obrotu wędlinami i wyrobami garmażeryjnymi bez opakowań jednostkowych, przy których niezbędne jest zachowanie wysokich standardów higienicznych. W konsekwencji prowadziło to do zagrożenia zdrowia konsumentów. W ich ocenie przyznanie wnioskowanej ulgi płatniczej powodowałoby premiowanie prowadzonych przez nią działań niezgodnych z prawem, które stanowiły podstawę do nałożenia kary i mogłyby stanowić przesłankę na przyszłość do podjęcia analogicznych lub podobnych działań.