Chcąc rozstrzygnąć, czy wartość skradzionych rzeczy lub pieniędzy można zaliczyć do kosztów podatkowych, w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy między kradzieżą a osiągnięciem, zachowaniem albo zabezpieczeniem przychodów istnieje związek przyczynowo-skutkowy. Traktując kradzież jako osobne zdarzenie, takiego związku nie sposób odnaleźć. Jeżeli jednak przyjmiemy, że kradzież stanowi nieodzowny i nieunikniony element całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, to taki związek staje się już łatwo zauważalny. W konsekwencji można uznać, że straty wynikające z kradzieży spełniają wymóg związku przyczynowo-skutkowego z przychodami podatkowymi. Pogląd ten podzielają zarówno organy podatkowe, jak i sądy administracyjne (np. Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 7 października 2015 r., IPPB3/423-700/14-2/PK1).
Dwa przypadki wyłączenia
Straty wynikające z kradzieży nie zostały również wymienione w art. 16 ustawy o CIT ani w art. 23 ustawy o PIT, czyli w katalogu wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów podatkowych, nawet gdy istnieje związek między ich poniesieniem a uzyskanymi przychodami. Niemniej jednak w tym aspekcie trzeba wskazać na dwa wyjątki.
Pierwszy dotyczy strat powstałych na skutek kradzieży nieubezpieczonego samochodu. Nie budzi wątpliwości, że na mocy art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o CIT oraz art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o PIT tego rodzaju straty są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.
Drugi wyjątek jest mniej oczywisty i odnosi się do bardziej skomplikowanych stanów faktycznych. Chodzi o sytuację, w której podatnik rekompensuje swojemu usługobiorcy stratę wynikającą z kradzieży powierzonych mu towarów. W takim przypadku istnieje ryzyko, że wypłacona rekompensata zostanie przez organ podatkowy zakwalifikowana jako odszkodowanie z tytułu wadliwie wykonanej usługi magazynowania (tak na przykład Izba Skarbowa w Poznaniu w interpretacji z 22 grudnia 2014 r.o, ILPB3/423-483/14-5/EK). Konsekwencją takiej kwalifikacji wypłaconej rekompensaty jest nieuznanie jej za koszt podatkowy na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT albo art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT.
Dodatkowo, w przypadku kradzieży środka trwałego, trzeba pamiętać o ograniczeniu wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT (art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT). Przepis ten zezwala na zaliczenie do kosztów podatkowych tylko tych strat w środkach trwałych, które przypadają na niezamortyzowaną część środka trwałego.