W listopadzie 2016 r. podatnik – udziałowiec w spółce z o.o. wystąpił o interpretację dotyczącą możliwości zaliczenia do kosztów odpisów amortyzacyjnych po przekształceniu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w komandytową. Wyjaśnił, że w przyszłości planowane jest podwyższenie kapitału zakładowego sp. z o.o. poprzez aport składników majątkowych, przede wszystkim nieruchomości. Zaznaczył, że możliwe jest przekształcenie spółki z o.o. w spółkę osobową – komandytową. Podatnik zapytał, czy po przekształceniu będzie miał prawo (proporcjonalnie do jego udziału w zysku) zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej aktywów w pełnej wysokości, także od tej jej części, która nie została przekazana na podwyższenie kapitału zakładowego spółki z o.o.
Interpretacji się jednak nie doczekał, bo fiskus doszedł do wniosku, że w sprawie nie może być ona wydana. Istnieje bowiem uzasadnione przypuszczenie, że elementy objęte wnioskiem mogą być przedmiotem decyzji wydanej z zastosowaniem art. 119a ordynacji podatkowej, tj. przepisów o klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania.
Podatnik nie zgadzał się z taką oceną jego wniosku. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach przekonywał, że czynności opisane we wniosku o wydanie interpretacji nie mogą być uznane za „podjęte w celu osiągnięcia korzyści podatkowej". Nie skutkowałyby też osiągnięciem „korzyści podatkowej" ani nie mogą być uznane za „sztuczne".
Gliwicki WSA uwzględnił jego skargę. Przypomniał, że nie wydaje się interpretacji indywidualnej w zakresie tych elementów stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, co do których istnieje uzasadnione przypuszczenie, że mogą być przedmiotem tzw. decyzji zabezpieczającej wydanej z zastosowaniem art. 119a o.p.
W spornej sprawie sąd za szczególnie istotny uznał art. 119b § 1 pkt 1 o.p., zgodnie z którym klauzuli nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa lub suma korzyści podatkowych osiągniętych przez podmiot z tytułu czynności nie przekracza w okresie rozliczeniowym 100 tys. zł, a w przypadku podatków, które nie są rozliczane okresowo – jeżeli korzyść podatkowa z tytułu czynności nie przekracza 100 tys. zł. W ocenie WSA, dokonując wykładni przepisów ograniczających prawo do interpretacji indywidualnej należy przyjąć, że warunkiem koniecznym do wydania decyzji stwierdzającej unikanie opodatkowania jest istnienie „uzasadnionego przypuszczenia".
